Μουσικόνεται?

...η Αθήνα?

Οι περισσότεροι κυκλοφορούν σαν υπνωτισμένοι, με το κεφάλι κάτω και περπατάνε σε στυλ και νοοτροπία βάδην(γρήγορα και σκουντάω προσπερνώντας όποιον βρεθεί μπροστά μου).Όλοι τρέχουν να προλάβουν κάτι με μια έκφραση τσαντίλας στη μούρη σαν να τους φταίνε όλοι και όλα.

Πριν απο καιρό και εγώ το ίδιο έκανα και τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο!Τσαντιζόμουν στο δρόμο με το παραμικρό και επειδή μετακινούμαι με μέσα μαζικής μεταφοράς και μαζικής ταλαιπωρίας, το να μην τα πάρεις στο κρανίο έστω μια μόνο φορά τη μέρα είναι σχεδόν ακατόρθωτο!

Εκνευριζόμουν αφάνταστα με τη χοντρή κυρία που με στρίμωχνε στο τζάμι της πόρτας του λεωφορείου και τίναζε κι'όλας τα μαλλιά της πάνω μου,με την ξυνή που στηριζόταν πάνω στο ακυρωτικό μηχάνημα και δεν έκανε στην άκρη να βάλω το εισητήριο, με τον βλάκα που κολλούσε πάνω μου δήθεν και καλά τον σπρώχνουνε,με τα όρνια που στρογγυλοκάθονται μπροστά στην πόρτα και δεν κάνουν στην άκρη για να βγείς/μπείς,με την κουρασμένη και καλά(ναι μόνο εσύ είσαι)που δεν σου κάνει χώρο για να καθίσεις/σηκωθείς απο το εσωτερικό κάθισμα και με πολλούς άλλους...

Όλα αυτά μέχρι που πήρα κινητό με ράδιο και ακόμα καλύτερα μετά με το mp3.
Με το που πατάω το πόδι μου στο δρόμο πατάω το play και αμέσως αλλάζει ο κόσμος.



Ακούω τη Δέσποινα Ολυμπίου να μου λέει βάλε μουσική και της λέω μόλις το έκανα και φεύγω χορεύοντας.

Μπαίνω στο λεωφορείο και ο Νταλάρας με βάζει στο καράβι του Καββαδία και μου τραγουδάει για το Καραντί που θα μας μπατάρει και κρατιέμαι πιο σφιχτά απο την κουπαστή του λεωφορείου γιατί πήρε μια απότομη στροφή, αλλά εμένα δεν με νοιάζει γιατί τώρα φτιάχνω το δικό μου παραμύθι με τον Τσακνή και ξαναβρίσκω το ξεχασμένο μονοπάτι μου.
Απο το παράθυρο βλέπω κάποιον στο δρόμο να τρώει σάντουιτς ή κουλούρι...μπα μάλλον παίζει τη βραχνή φυσαρμόνικα των Κατσιμιχαίων.Ναι έτσι είναι.Ακούω τώρα και τη μελωδία της.

Κοιτάζω σε ποιό δρόμο είμαι να βρώ τη στάση μου αλλά μπερδεύομαι,δεν είναι όπως τον θυμόμουν γιατί μοιάζει να είμαι στην Οδό Αριστοτέλους της Χαρούλας με τους μικρότερους να παίζουν κλέφτες και αστυνόμους με αρχηγό την Αργυρώ.

Σε κάθε στάση κάποιοι μένουν,κάποιοι φεύγουν και οι μοίρες με απονιά πάντα τους δέρνουν όπως μου εκμυστηρεύεται ο Πουλόπουλος αλλά εγώ θέλω πάντα Κάτι να γυαλίζει και ας θυμίζει την ήρεμη φωνή του Καζούλη.

Κατεβαίνω στο μετρό και εκεί που πάω να βγάλω εισητήριο βλέπω στο σταντ δίπλα μου παιδιά να με κοιτάνε και ακούω πως Απόψε κάποιος θα χαθεί όπως το φαντάστηκε ο Πλέσσας αλλά είμαι σίγουρη πως ο Άγγελος της Πρωτοψαλτη θα είναι μαζί τους και θα τα προσέχει και ο Καλδάρας θα τους εύχεται Καλή τύχη,όπου και αν πάνε.

Κατεβαίνω τις σκάλες με τα τραγούδια που με πήραν απ'το χέρι,κάτι στιχάκια του Τσακνή που ψάχνει και αυτός τη Στιγμούλα του και φτάνοντας στην αποβάθρα Ρίχνω κόκκινο στη νύχτα και λάδι στη φωτιά γιατί απο όσα έχω ζήσει ζητάω πιο πολλά όπως και ο Μαχαιρίτσας.

Ο Πασχαλίδης μου διηγείται πως έφυγε απο την Αθήνα ψάχνοντας κάτι να βρεί με την γραμμή Ηράκλειο Καλαμάτα και τελικά κατάλαβε πως δεν θα χορταριάσει ποτέ.Η δική μου γραμμή έφτασε και οι ράγες σφυρίζουν όπως οι Αδέσποτες μέρες που στρίμωξαν σε ατέλειωτο κρυφτό το Θηβαίο.

Και εκεί που κάνω για πολλοστή φορά την ίδια διαδρομή οι Κατσιμιχαίοι μου λένε με σιγουριά πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά,λένε για ένα Πουλί που γελάει γιατί είναι η ζωή μια τρέλα και γελάω και εγώ.

Μια κυρία απέναντι πίνει νερό και η Ασλανίδου την ρωτάει Τι της έκανε και πίνει και θέλει να πάρει απο τα θολά της μάτια τη μαύρη συννεφιά.Μια κοριτσοπαρέα μιλάει δυνατά και μετά γελάνε όλες μαζί και τις άκουσε ο Πουλόπουλος και μου έιπε πως τη μία που Γέλαγε τη λένε Μαρία και αναρρωτιέμαι που το κατάλαβε!

Φτάνω στο σταθμό μου και βγαίνω έξω στον ήλιο, ανεβαίνω στο Παποράκι του Μπουρνόβα και ρωτάω τη Χαρούλα απο τον Κεραμεικο πόσα θέλει για να με πάει στη δουλειά μου.Αυτή όμως μου λέει πως δεν θέλει τίποτα αρκεί να την αφήσω να μου πει για τους Φίλους της που δεν τους παιδεύει αλλά τους λέει τα μυστικά της.

Στον δρόμο περνάω απο την παλιά γειτονιά του Λοίζου και βλέπω τον φίλο του να παίζει με το Ακορντεόν του αλλά έχει πολύ κόσμο και δεν μπορώ να περάσω οπότε πάω πίσω απο κάποιον που μου ανοίγει το δρόμο και σκέφτομαι Σ'ακολουθώ μη μ'αφήνεις μόνη θα χαθώ κλείνω τα μάτια και σ'ακολουθώ..

Φτάνω στη δουλειά και ο Ζιόγαλας μου φωνάζει να Μην ξανάρθω γιατί δεν το αντέχει και εγώ υπογράφω στους πελάτες σαν σταρ του σινεμά!

Ευτυχώς μόλις φτάσω και βγάλω τα ακουστικά ανοίγω το ράδιο και έτσι το ταξίδι συνεχίζεται.

Το βράδυ που γυρίζω σπίτι ο Πουλόπουλος μου λέει Πάμε για ύπνο Κατερίνα με νανουρίζει με τη φωνή του και εγώ βλέπω ωραία όνειρα.

Πλέον δεν μπορώ να διανοηθώ να βρίσκομαι έξω στο δρόμο και να μην ακούω μουσική.Απο τότε όταν στο λεωφορείο με σπρώχνουν ή με πατάνε τους χαμογελάω,όταν τσακώνονται μεταξύ τους δεν τους ακούω και δεν με νοιάζει και τόσο πολύ αν αργήσω.Πολλές φορές περπατάω στο ρυθμό του τραγουδιού που ακούω ή όταν κάθομαι χτυπάω το πόδι ρυθμικά.Κάποιες άλλες φορές σιγοψιθυρίζω τους στίχους και όταν το λεωφορείο τραντάζεται βρίσκω ευκαιρία να λικνιστώ ανάλογα με τη μουσική!

Δεν θα ήταν τέλειο να υπάρχουν μεγάφωνα σε όλη την Αθήνα και να ακούγονται όλη μέρα τραγούδια?Ή σε κάθε πλατεία να παίζουν μουσική διάφορα συγκοτήματα!

Πιστεύω πως θα είχαμε λιγότερα νεύρα και η μέρα θα κυλούσε πιο όμορφα.

υγ1.Τα τραγούδια που έχω στο mp3 δεν έχουν καμία λογική στη σειρά που βρίσκονται και καμία σχέση μεταξύ τους!(μερικά απο αυτά)

υγ2.Ελπίζω όσοι με έχουν δεί να κυκλοφορώ στο δρόμο να μην με έχουν περάσει για τρελή!