Σάββατο 30 Ιουνίου 2007

Μ'ακούς?


Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, λένε και μάλλον έχουν δίκαιο.
Στον αγώνα της επιβίωσης και της προσπάθειας λοιπόν οι άνθρωποι να βρουν την ευτυχία βάζουν τη σωτηρία της ψυχής τους σε δεύτερη μοίρα και είναι τόσο γρήγοροι οι ρυθμοί της ζωής σήμερα που δεν προλαβαίνουν να αναλογιστούν το κόστος που τους αποφέρει μοιραία η κάθε τους βεβιασμένη κίνηση αναζήτησης της πλασματικής και παροδικής ευτυχίας..
Δεν έχουν αναλογιστεί ποτέ την μηδενικότητα της ουσιαστικής ύπαρξης του ανθρώπου γιατί εθελοτυφλούν μπροστά στην σκληρή αλήθεια της πραγματικής ουσίας του δώρου της ζωής.. Θα πρέπει πιο συχνά οι άνθρωποι να στρέφουν τα μάτια τους ψηλά στον ουρανό μήπως κάποτε κάποιος αναλογιστεί την ανούσια αναζήτηση ευτυχίας σε λανθασμένα μονοπάτια και οδηγήσει τα βήματά του στα σωστά, παρασέρνοντας μαζί του και άλλους ανθρώπους στην προσπάθεια ανεύρεσης όχι της υλιστικής ευτυχίας αλλά της υπαρκτής.
Αυτής που υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπου και το μόνο που έχει να κάνει για να την αποκτήσει είναι το πιο απλό αλλά συνάμα και ακατόρθωτο για πολλούς, να καταφέρει να παραμείνει η ψυχή του αγνή.. Αυτός που θα το καταφέρει αυτό θα έχει ζήσει ευτυχισμένος και δεν θα φύγει νιώθοντας την ψυχή του βαριά από την απογοήτευση και το κρύο κενό, αλλά ανάλαφρη και ζεστή από την απόλυτη ευτυχία..
Γιατί δεν γίνεται κάποιος να νιώσει την απόλυτη ευτυχία κατά τη διάρκεια της μάταιης ζωής του παρά μόνο τα λίγα δευτερόλεπτα πριν το μεγάλο ταξίδι.. Γιατί η ευτυχία είναι στιγμές αλλά η απόλυτη ευτυχία μόνο μία και μοναδική στιγμή νιώθοντας την πληρότητα πριν το τέλος..
(σ λ)

Ξυπνάς?

Ξυπνάω το πρωί από ένα θόρυβο της διπλανής και με τρόμο ανακαλύπτω πως έπρεπε να είμαι στη δουλειά πριν μισή ώρα.
Μέσα σε χρόνο ρεκόρ 30 δευτερολέπτων ντύνομαι κυριολεκτικά με ότι βρήκα μπροστά μου, ευτυχώς ταίριαζαν(!), φοράω τα γυαλιά ηλίου για να μην φαίνονται τα πρησμένα μου μάτια και οι γραμμές ολόβερ και τρέχω πανικόβλητη για ταξί. Με λούζει κρύος ιδρώτας, δεν βρίσκω ταξί, ώρα αιχμής, όλα τριπλοκούρσες.
Μπαίνω σε έναν διπλοκουρσά, ακούω όλη την φρικαλέα συζήτηση με τον μπροστινό, με προφορά καράβλαχου αξύριστου νεόπλουτου του κερατά με άπειρα κόμπλεξ και ψωνισμένο υφάκι του κώλου(οκ έχω νεύρα) να γειώνει τους πάντες και τα πάντα, να κάνει βαρυσήμαντες δηλώσεις του στυλ « δεν παντρεύομαι γιατί έχω χιλιάδες γυναίκες στα πόδια μου να με παρακαλάνε και να μου κάνουν ότι θέλω… (excuse me?) και φυσικά μετά από αμέτρητα χρόνια βαθιάς σκέψης και περισυλλογής να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ‘η πολιτεία φταίει για όλα’! Και κατέληξε λέγοντας ότι θα φύγει από την #@*#$@Αθήνα και θα πάει να ανοίξει μια ταβέρνα στο χωριό του και τι βλάκες που είμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, τα θύματα που μένουμε ακόμα εδώ.. Οκ δεν είναι και το καλύτερο μέρος του κόσμου, ούτε η πιο όμορφη πόλη, η πιο καθαρή, ή η πιο φιλόξενη, αλλά αφού το βλέπει έτσι ας μας κάνει τη χάρη, να λιγοστεύουμε σιγά σιγά.. Έχει βρίσει πολλάκις τις γυναίκες και τους πάντες γενικά και όταν ο συνομιλητής του τον επαναφέρει λέγοντας πως υπάρχουν και γυναίκες μπροστά(εγώ και η άλλη βρε-έχει πάρει και άλλη μια ενδιάμεσα ο κάφρος) και δεν είναι σωστό να μιλάει έτσι, λέει το κορυφαίο ‘έλα μωρέ δεν ακούνε αυτές’!
Και αφού με ξεφορτώνει ένα τέταρτο περπάτημα μακριά από τη δουλειά μου ο πανάθλιος, φτάνω καταϊδρωμένη (και τελευταία βεβαίως βεβαίως) και μετά από γρήγορες σκέψεις(αναλαμπή δηλαδή) μπαίνω αιφνιδιαστικά στο γραφείο του μπος και του λέω με θλιμμένο μαζί με τρομοκρατημένο ύφος(μόνο που δεν έκλαιγα !εντ δε οσκαρ γκοους του…)ότι δεν είμαι καλά και μάλλον έχω πάθει δηλητηρίαση!
Με κοιτάζει με το πιο απαξιωτικό ύφος που θα μπορούσε να πάρει η μούρη ανθρώπου(ή μάλλον αφεντικού!) αλλά δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι λέω ψέματα οπότε με παραπέμπει στον συμπαθέστατο φαρμακοποιό γείτονα να μου δώσει κάτι να μου περάσει.. Και το θέατρο συνεχίζεται! Φεύγω αμέσως το ίδιο τρομοκρατημένη και πάω με το ίδιο ύφος στον συμπαθέστατο φαρμακοποιό γείτονα και του λέω το ίδιο παραμύθι μην τυχόν και πέσει μούρη με μούρη με τον μπος και του πει τίποτα άσχετο. Πρέπει να ήμουν πολύ πειστική γιατί μου είπε πως δεν φαινόμουν καθόλου καλά να σημειωθεί ως είχα ξυπνήσει λίγη ώρα πριν και έτρεχα πανικόβλητη!)
Παίρνει λοιπόν το σοβαρό του, το ύφος της δουλειάς που λένε και μου δίνει ένα κουτάκι χάπια που ούτε καν ακούω τις οδηγίες , κάθε πότε και πώς να τα παίρνω και φεύγω πάλι για τη δουλειά όπου φροντίζω να με δει κάποιος και καλά να τα παίρνω.. Φυσικά το ομορφούλικο και πολύχρωμο χαπάκι κατέληξε στην τσέπη μου και μπορεί να μην έκανε τη δουλειά που έπρεπε να κάνει αλλά την δική μου μια χαρά την έκανε!
Και παρόλη τη νύστα μου και το αγχωμένο ξεκίνημα της μέρας, είχα πιο καθαρό μυαλό από ποτέ και τελείωνα με απίστευτη ταχύτητα τις υποχρεώσεις μου!

Σκέφτηκα να ανοίξω τις κάψουλες με τα χαπάκια τα οποία αποτελούνται από πολύχρωμα μικροσκοπικά μπαλάκια και να τα χρησιμοποιήσω για διακοσμητικό!

Μερικές μέρες απορώ..

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

Ποιος ήρθε?

Ο άντρας ο ιδανικός ο σωστός, ο κύριος ο ίδιος.




Η αναζήτηση του ιδανικού άντρα δεν μοιάζει σε τίποτα με την αναζήτηση του ιδανικού σπιτιού, για παράδειγμα.
Έχεις ονειρευτεί την ιδανική κρεβατοκάμαρα, έχεις σκεφτεί με την παραμικρή λεπτομέρεια που θα τοποθετήσεις ακόμα και την παλιά ντιβανοκασέλα και το σκρίνιο από το πατρικό της γιαγιάς σου και με λίγη υπομονή, αρκετό χρήμα και άλλο τόσο χρόνο τελικά το αποκτάς.

Με τον ιδανικό άντρα όμως τι γίνεται?

Πολλές γυναίκες συγχέουν τους άντρες με τα σπίτια και στην αναζήτησή τους πλάθουν με τη φαντασία τους ακόμα και το πώς θέλουν να μοιάζει η πατούσα του, ακριβώς πόσες τρίχες να έχει και που, πώς να είναι η γωνία που σχηματίζει η κάτω γνάθος με την άνω και τι χρώμα να έχει φωνή του και κάπως έτσι ξεκινάν τα λάθη.

Ο άντρας δεν είναι λίστα για το σούπερ μάρκετ, αβγά-ρύζι-γάλα-καμπά, άντε τα έγραψα κάτσε να πάω να τα ψωνίσω τώρα.

Μπορεί να τον φαντάζεσαι βέβαια ψηλό μελαχρινό με γυμνασμένο σώμα και το όνειρο δικό σου είναι και είναι δικαίωμά σου να είναι όπως το θες μα έχεις σκεφτεί πόσοι ψηλοί μελαχρινοί έχουν περάσει από μπροστά σου και δεν τους έχεις δώσει σημασία?

Το θέμα δεν είναι ούτε πως μοιάζει, ούτε πόσα μεταπτυχιακά έχει, ούτε πόσο παχύ είναι το πορτοφόλι του και το εσωτερικό του μποξερακίου του-φορεμένο-. Το θέμα είναι να μιλήσει στην ψυχή σου την κατάλληλη στιγμή.

Και αυτός που θα μιλήσει στην ψυχή σου μπορεί να μοιάζει στον φρέντι κρούγκερ αγουροξυπνημένο, με βλεφαρόπτωση και τυμπανισμό και εσύ να τον δεις και να πέσεις τ’ανάσκελα.

Τι σημασία έχει αν είναι κοντός με μεγάλη μύτη στραβά δόντια και δεκαπέντε βαθμούς μυωπία, αν είναι ψηλός ξερακιανός άχαρος άξεστος με πολλές τρίχες, αν δεν ξέρει να ντυθεί να φερθεί και να μιλήσει σωστά, αν τα βγάζει πέρα με τα απολύτως απαραίτητα και μένει σε γκαρσονιέρα, αν έχει μπυροκοιλιά διπλοσάγονο και κατεβάζει καντήλια, αν έχει χειμώνα καλοκαίρι το δικό του φυσικό πουλόβερ, αν φτύνει στο δρόμο και βάζει στοίχημα με τους φίλους του ποιανού θα φτάσει πιο μακριά, αν μυρίζει η ανάσα του τσιγάρο και μπύρα και κάνει συλλογή από τσόντες , αν δεν πλένει τα χέρια του μετά το τίναγμα της σαύρας και πετάει τα σκουπίδια στο δρόμο, αν αερίζεται συχνά, θαυμάζει το αποτέλεσμα μιας επίσκεψής του στην τουαλέτα μετά από καφέ και τσιγάρο και έχει πρόβλημά με τους μύκητες στα πόδια?
Αν είναι ο δικός σου ιδανικός άντρας τότε έχει τις χάρες όλες.

Μην περιμένεις τον ηλιοκαμένο άντρα με το χαμόγελο της κολγκέιτ, το άτριχο σώμα με τις τέλειες αναλογίες και τα σωστά μεγέθη, τα αρρενωπά ζυγωματικά και τα γαλάζια μάτια γιατί ακόμα και αυτός όταν πάει στην τουαλέτα παράγει ακριβώς τους ίδιους ήχους με όλους άλλους.


Δεν μπαίνει σε καλούπια και δεν αποτελείται από χαρακτηριστικά μιας λίστας.
Ο ιδανικός άντρας είναι αυτός που θα καταλάβεις από την πρώτη στιγμή ότι είναι Αυτός.

"...και ο αγώνας συνεχίζεται κυρίες και κύριοι, μετά το άστοχο σουτ της κατά τα άλλα εύστοχης argyrenias στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας συνεχίζω και ρίχνω πασούλα γυριστή με ανάποδη κωλοτούμπα στην πρώην συμπαίχτρια Purple Clementine γιατί είχα ξεμείνει στα παλιά και εκείνη πιάνει την πάσα και...¨

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007

Επιστολές κατεστραμμένων ή κατεστραμμένες επιστολές?

4.








«Μικρή μου,
και πάλι απόψε θα μ’ονειρευτείς, δεν το ξέρω μα το νιώθω. Δεν βλέπεις την πραγματικότητα, δεν υπάρχει.
Υπάρχω μόνο εγώ και εσύ. Ζεις το αποστειρωμένο όνειρο και πορεύεσαι μ’αυτό, με τα χρόνια το εξιδανικεύεις και απογοητεύεσαι κάθε στιγμή που περνάει και δεν το βλέπω.
Τρέμει η καρδιά σου για ‘μένα, τα μάτια σου υπάρχουν μόνο για να με κοιτούν, σπαταλάς τον θαυμασμό σου μόνο για ‘μένα, στα όνειρά σου υπάρχω μόνο εγώ, ψάχνεις την ασφάλεια της αγάπης σε λάθος αγκαλιές και το νιώθεις..
Μα τι υπάρχει στ’αλήθεια?
Δεν νιώθω, δεν γνωρίζω, δεν βλέπω, δεν αισθάνομαι, δεν παρατηρώ, δεν ενδιαφέρομαι, δεν προσπαθώ.
Αντίο μικρή μου»

Επιστολές κατεστραμμένων ή κατεστραμμένες επιστολές?

3.


«Λατρεία μου,
πάλι το βράδυ με βρίσκει με τη μορφή σου να βασανίζει το μυαλό μου, να χαϊδεύει, το άδειο κορμί μου και να τριγυρνάει στο κρύο δωμάτιο που κάποτε αν τα όνειρά μου πάρουν μορφή αληθινή, θα το γεμίσεις με την παρουσία σου.
Υπάρχεις παντού, πίσω μου, μπροστά μου, πλάι μου, γύρω μου, μου μιλάς, μου χαμογελάς και φωτίζεται η ψυχή μου.
Είσαι η αιτία που έχει νόημα η ζωή μου, είσαι ο ήλιος που φωτίζει την καθημερινότητά μου, είσαι το οξυγόνο που χρειάζομαι για να υπάρχω, είσαι ο στίχος που ακούω και τρεμάμενος σ’αγγίζω. Τρέμω και σε σφίγγω πάνω μου όσο πιο δυνατά μπορώ με το φόβο μην σε χάσω, να σε κρατήσω εδώ στην αγκαλιά μου για πάντα, να νιώσω τους χτύπους της καρδιάς σου να χτυπούν συντονισμένοι με τη δική μου.
Δεν μου κρατάς το χέρι μα σφίγγεις τα δάχτυλά μου και γεμίζεις με ασφάλεια, δεν μ’αγκαλιάζεις μα κρύβεις το πρόσωπό σου στο λαιμό μου και αφήνεσαι, δεν περπατάς πλάι μου μα περπατάμε μαζί σαν ένα σώμα.
‘Σ’ακολουθώ και ξέρω πως χωράω μες το λακκάκι που’χεις στο λαιμό’
και εσύ κοιτούσες χαμηλά μην αντικρίσεις τα μάτια μου και προδοθείς. Χάνεσαι πίσω από τον καπνό που γεμίζουν τα μάτια σου
και δακρύζεις τάχα γι’αυτό.
Πάντα θα είσαι η λατρεία μου, λατρεία μου…»

Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Επιστολές κατεστραμμένων ή κατεστραμμένες επιστολές?

2.


«Μωρό μου,
δεν μπορώ να καταλάβω τι σε έπιασε πάλι και έφυγες σαν κυνηγημένη. Εγώ δεν σου έκανα τίποτα και δεν θέλω να νομίζεις πως φταίω σε κάτι. Όλοι άλλωστε συμφωνούν μαζί μου. Αν έχεις εσύ προβλήματα δεν το θεωρώ σωστό να ξεσπάς πάνω μου και να μου χαλάς τη μέρα που ήθελα να την περάσουμε μαζί αγκαλίτσα. Στη τελική ρε μωρό δεν σου είπα και τίποτα το τόσο τρομερό, μια χριστοπαναγία σου έριξα γιατί μου την έσπασες. Ήταν ανάγκη να μου χαλάσεις τη μέρα? Δεν με καταλαβαίνεις. Ποτέ σου δεν με κατάλαβες άλλωστε.
Πάντα το δικό σου ήθελες να γίνεται.
Όλο παράπονα είσαι και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Εγώ δεν σου έχω κάνει κάτι και όλο πάνω μου ξεσπάς. Εγώ που σε αγαπάω τόσο πολύ ρε μωρό, εγώ που σε λατρεύω, εγώ που δεν σου χαλάω χατίρι όταν είσαι καλή μαζί μου?
Θα πρέπει να με νοιάζεσαι και να με σέβεσαι γιατί έτσι πρέπει και όχι να μου πηγαίνεις συνέχεια κόντρα λες και τα ξέρεις όλα και να με στεναχωρείς.
Γιατί να τσακωνόμαστε συνέχεια για βλακείες, γιατί να μην βάζεις μυαλό και να είσαι καλή μαζί μου όπως πρέπει?
Εντάξει εσύ φταις αλλά σε συγχωρώ.
Λοιπόν μωρό πρέπει να αλλάξεις.
Μωρό???????»

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

Επιστολές κατεστραμμένων ή κατεστραμμένες επιστολές?

1.





« Αγάπη μου,
πάνε μέρες τώρα που έχω να μάθω νέα σου και δεν σου κρύβω πως τρομάζω με τις σκέψεις μου για ‘σένα.. Σκέφτηκα πολλές φορές πως δεν σου αξίζει αυτό που ζεις μαζί μου αλλά είμαι πολύ εγωιστής για να σ’αφήσω να φύγεις από την αγκαλιά μου. Σε θέλω δική μου, να μου ανήκεις, εσύ, το είναι σου, το μέσα σου, οι σκέψεις σου, το μυαλό σου, η ανάσα σου, ο πόνος σου, η χαρά σου, η ψυχή σου, οι αισθήσεις σου, το σώμα σου, το πνεύμα σου, παντοτινά και ολοκληρωτικά δική μου.


Ξέρω όμως αγάπη μου πως δεν θα σε έχω ποτέ έτσι. Μπορώ να έχω το σώμα σου μα το πνεύμα σου και την ψυχή σου δεν θα τ’αγγίξω ποτέ γιατί εσύ το θέλησες. Δεν μου το έχεις πει ποτέ μα το νιώθω αγάπη μου πως δεν σε έχω. Ποτέ δεν σε είχα. Όταν σε κρατάω στην αγκαλιά μου πολλές φορές νιώθω τόσο μόνος, σαν να υπάρχεις σε έναν άλλο κόσμο και να ζεις άλλη ζωή πλασμένη ονειρικά για ‘σένα και εγώ, σαν σε όνειρο που όταν θα ξυπνήσω θα χαθείς σαν σύννεφο από κοντά μου, πασχίζω να βρω τρόπο να σε κρατήσω όσο γίνεται πιο πολύ, να μην τελειώσει ποτέ το όνειρο… μην γίνει εφιάλτης. Μα το νιώθω πως διαλύεσαι μέρα με τη μέρα. Χάνεσαι και νιώθω ανήμπορος να σε κρατήσω. Πως γίνεται να κρατήσεις κάτι άυλο άλλωστε?


Ξέρω πως σε πλήγωσα πολλές φορές, μα ποτέ έχοντας επίγνωση εκ των προτέρων του μεγέθους της δυστυχίας που σου επέβαλλα και αν κρίνω από τα μάτια σου ήταν απέραντη και συνεχής. Ποτέ αγάπη μου δεν θέλησα να σε πληγώσω μα τελικά το κατάφερνα. Πάσχιζα για την ευτυχία μας, μα ποτέ δεν σε λογάριασα. Πάντα πίστευα πως οι αποφάσεις που έπαιρνα για εμάς σε αντιπροσώπευαν και ήταν για το καλό σου. Είχες δίκαιο όταν μου έλεγες από την αρχή πως δεν γυρίζεις πίσω, μα εγώ λυκάκι μου πίστευα πως με την αγάπη μου θα σου αλλάξω γνώμη και θα σε κάνω να δεις το σωστό. Γιατί για ‘μένα αυτό είναι το σωστό αγάπη μου.


Πάντα μου έλεγες πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος, παρά μόνο αυτό που λέει η καρδιά σου και η δική σου καρδιά αγάπη μου δεν γυρίζει πίσω. Μόνο που εγώ δεν ήθελα να το πιστέψω. Σε ήθελα πάντα δίπλα μου μα με τους δικούς μου όρους, με τα δικά μου θέλω, με τις δικές μου ανάγκες.


Δεν είμαι αχάριστος εγωιστής αγάπη μου, το καλό σου ήθελα πάντα, να μ’αγαπάς και να είσαι ευτυχισμένη κοντά μου. Μα σε λάθος μέρος την λάθος στιγμή.
Πάντα θα σε θυμάμαι αγάπη μου γιατί σ’αγαπώ και το ξέρω πως μ’αγαπάς και εσύ, μου το έχεις δείξει τόσες φορές άλλωστε και ας μην μου το λες τόσο συχνά όσο το έχω ανάγκη.
Μα δεν ξεχνώ και την πληγή που μου άνοιξες. Θα την κρατώ για πάντα μέσα μου και δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το χειρότερο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει κανείς, να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Με έκανες να νιώσω ανήμπορος και σε μίσησα γι’αυτό. Ευχήθηκα πως κάποια στιγμή θα στο ανταποδώσω..


Τεντώνω το χέρι μου να σε κρατήσω ακόμα λίγο μα πιάνω το κενό. Μην μ’αφήνεις μόνο μου...Το σύννεφο που πήρε τη μορφή σου για λίγα χρόνια, χάθηκε για πάντα…»

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη.
Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά.
Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515.
Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ