Περίεργη ιστορία?

Μια ιστορία ξέχειλη με λέξεις που δεν βγάζουν νόημα.
Μια ιστορία που φοβάμαι πως αν την διηγηθώ δεν θα την καταλάβει κανείς και δεν θα έχει νόημα πια.
Μια ιστορία που δεν μου φτάνει η φαντασία μου να δω το τέλος της.
Μια ιστορία γεμάτη άσπρο και μαύρο που έχει αφήσει το γκρι άστεγο.
Μια ιστορία?
Όχι.
Είναι πολλές που τρέχουν σαν ποτάμια για να εκβάλλουν τελικά σε μια.
Ιστορίες που είναι φτιαγμένες με πολλά υλικά, με μπερδεμένα συναισθήματα, δυνατά γέλια με ανοιχτό το στόμα και ένα χέρι μπροστά για να τα συγκρατεί, πολλούς άτυχους και επίπονους χωρισμούς που όμως με επηρεάζουν έμμεσα και άμεσα, φιλίες που κάνουν στενή παρέα με έρωτες και χάνονται μάταια οι ισορροπίες που με κόπο συντηρούνται σε λίγα λεπτά ή με το πέρασμα του χρόνου, κρυφά νοήματα μέσα από λέξεις για σένα που διαβάζεις τώρα και καταλαβαίνεις αυτό που νομίζεις πως ανακάλυψες μα και που ποιος ξέρει αν τελικά είναι αυτό που κρύβεται από πίσω και που είναι φτιαγμένες με καινούριο υλικό που όμως δεν μοιάζει να είναι το σωστό μάτια μου.
...................................................
Με ήλιους , με φεγγάρια οι μέρες περνούν και αλλάζουν και μαζί τους αλλάζει το μέσα και το έξω μου.
Δεν έχω πάντα σκοτάδι μέσα μου μα όταν χάνεται ο ήλιος μιλάω με τα γράμματα , όχι με τα λόγια.

Όταν έχω τον ήλιο μέσα μου μιλάω με το γέλιο.

Λύπη γράμματα, χαρά ήχος..

Όταν ήμουνα μικρή είχα παραμύθια που συνοδεύονταν με μια κασσέτα και τα γραμμένα λόγια απ’το χαρτί χόρευαν γύρω μου με την μορφή παραμυθένιων ήχων και οι χαρακτήρες των ακίνητων πρωταγωνιστών παίρναν μορφή μέσα μου.

Τα γράμματα μου δίνουν την ελευθερία και ο ήχος τη ζωή.

Το παραμύθι μου είναι αυτό, με τις σελίδες του γεμάτες γράμματα και ήχους.

Έχεις κουραστεί?

Ξεκινάς μια μέρα σίγουρος για το πώς θα την περάσεις, αλλά ένα τηλεφώνημα μόνο αρκεί για να τα αλλάξει όλα.

Είναι γρήγοροι οι ρυθμοί της και δεν έχεις τον απαιτούμενο χρόνο για να αφομοιώσεις τα νέα δεδομένα, απλά λειτουργείς παράλληλα με τον χρόνο.

Πράττεις ενστικτωδώς και έχεις ήδη μετανιώσει.

Πότε το ένστικτο ήταν φίλος σου…

Νιώθεις το λάθος μα και ο χρόνος πίσω να μπορούσε να γυρίσει πάλι αυτό θα διάλεγες να κάνεις.

Και το αποτέλεσμα…μικρά μα επίπονα τσιμπιματάκια στο μέρος της καρδιάς.

Σου έχει τύχει να μην ξέρεις τι θες?

Σκοτεινιάζει νωρίς.

Εκεί που νομίζεις πως μπορείς να προσποιηθείς πως όλα μπορούν να αλλάξουν, συνειδητοποιείς πως σκοτείνιασε εκεί που δεν το περίμενες.

Είδες τον ήλιο να λάμπει και νόμιζες πως θα παραμείνει για πάντα λαμπερός.

Μα δεν κατάλαβες πως είναι αργά για αυταπάτες.

Ζεις τη μέρα και φοβάσαι μην ξυπνήσεις από τον εφιάλτη που είσαι σίγουρος πως θα έρθει.

Ακυρώνεις τη στιγμή ή απλά έχεις κουραστεί?

Σκοτεινιάζει νωρίς.

Πες μου λοιπόν το σωστό.

Καταλαβαίνεις?

Το χειρότερο δεν είναι που γύρισαν όλοι. Όχι. Το χειρότερο είναι που για κάποιο λόγο ξεχύθηκαν όλοι στους δρόμους και επικρατεί μια φοβερή συμφόρηση, όχι στους δρόμους. Όχι .Στα πεζοδρόμια, στο μετρό, στα λεωφορεία και στα μαγαζιά.
Μια απίστευτη κοσμοσυρροή που κινείται σε αλλοπρόσαλλους ρυθμούς.
Ο καθένας κάνει και πάει όπου γουστάρει όπως γουστάρει και γιατί έτσι γουστάρει στην τελική.
Βιάζεσαι να πας στη δουλειά σου? Όχι. Θα περιμένεις πίσω από τον χοντρό αργόσχολο που γουστάρει να πηγαίνει με το πάσο του και τρώει σουβλάκι πρωί πρωί και του στάζει και πιάνει όλο το δρόμο, όχι το πεζοδρόμιο είπαμε. Θα περιμένεις πίσω από την κότα που αποφάσισε πως τα τακούνια την κάνουν πολύ σέξυ παρόλο που πάει βάρκα γιαλό και εκεί που πάει δεξιά και πας να περάσεις από αριστερά το παίρνει αλλιώς γιατί γέρνει και σου κλείνει το δρόμο-πεζοδρόμιο. Πας από δεξιά, πάλι μπροστά σου γιατί έγειρε απ’την άλλη κοκ. Και μετά σου φταίει αυτός που ανακάλυψε αυτό το σατανικό είδος παπουτσιού που μόνο σκοπό έχουν να σε βγάζουν εκτός εαυτού και να θες να τα βγάλεις και να τα κοπανάς κάτω μέχρι να διαλυθούν σε απειροελάχιστα μικρά κομμάτια και να μην τα ξαναδείς, πόσο μάλλον να τα φορέσεις ποτέ ξανά, αλλά ας όψεται η κακούργα κενωνία.
Και πας να πάρεις το λεωφορείο από τη στάση για να πας επιτέλους σπίτι σου μετά από ώρες δουλειάς να ξεραθείς σαν άνθρωπος και εσύ. Και αντί να δεις τους μοντέλους να σου χαμογελάνε με το κατάλευκο χαμόγελο και να σε κοιτάζουν λάγνα, με το ηλιοκαμμένο τους σώμα από τις αφίσες στις στάσεις και να περάσει η ώρα μέχρι να φανεί το λεωφορείο ευχάριστα, βλέπεις ξαφνικά τον Κωστάκη με το περίπου χαμόγελο(ούτε η Τζοκόντα να’τανε)περίπου μορφασμό αηδίας, περίπου ένα απόλυτο τίποτα στη μούρη να σε κοιτάζει και να σκέφτεσαι που πήγε το πάνω χείλος του και γιατί δεν του μικρύνανε λίγο τη μύτη τόσο φότοσοπ που έχει πέσει γενικότερα. Κοτζάμ πρωθυπουργός(ακόμα πιάνεται ότι είναι? ιδέα δεν έχω)δεν μπορούσε να χαλάσει λίγα ευρουλάκια παραπάνω για να τον σιάξουνε ελαφρώς μην τρομάζει και ο κόσμος?
Μ’αυτά και μ’αυτά έρχεται το λεωφορείο μπαίνω μέσα και αντικρίζω μια απόπειρα αφίσας για μια συναυλία του Κότσιρα και μιας άλλης και ενός άλλου και λέω καλός είναι να πάω να τον δω…χτες που ήταν η συναυλία. Μια χαρά.(μεταξύ μας ο Κότσιρας ή δεν ξέρω ποιος άλλος δεν έδωσε ούτε ένα λεπτό, όχι απ’τη ζωή του, από τα ευρώ του, για την αφίσα. Αυτός να κοιτάει κάτω σαν να του λύθηκε το κορδόνι και να σκεφτόταν ότι βαριέται να σκύψει και οι άλλοι δυο πίσω του δεξιά κ αριστερά να κοιτάνε τον φακό και οι τρεις με άσπρο περίγραμμα σαν να είναι εξωγήινα καρτούν. Αλλά ήταν για καλό σκοπό οπότε συγχωρείται)
Κάποιες μέρες του μήνα έχω πολλά νεύρα γι’αυτό μη μου δίνεις σημασία, καταλαβαίνεις?

Που πάνε τα όνειρα όταν τελειώνουν?

Είδα τη θάλασσα στα μάτια σου ...


(... μα τελικά δεν ξέρω αν ήταν αληθινή ή την έπλασε η φαντασία μου...)

Μπορεί να μην το πιστέψεις, μπορεί μάλιστα να σου φανεί και χαζό, ίσως υπερβολικό, αλλά το ένιωσα εκείνη την στιγμή που με είχες στην αγκαλιά σου ακουμπισμένος στο αυτοκίνητο πως με αποχαιρετούσες και όχι στο λιμάνι όταν με άφησες να φύγω, γιατί το ήξερες, περίμενες.. και το ένιωσα εκείνη ακριβώς την στιγμή, γι’αυτό και δεν γύρισα πίσω να κοιτάξω όπως δυο μέρες πριν και ας μην με είδες. Γι’αυτό και δεν σε πήρα μετά. Γι’αυτό και δεν ξαφνιάστηκα όταν μου το είπες το ίδιο βράδυ.

Στο λιμάνι ξέρω ποια χαιρέτησες, λίγη ώρα πρίν όμως?

Σε εκείνο το παγκάκι είναι ζεστά ακόμα τα αποτυπώματά μας και ο ήλιος που ξεπρόβαλλε δεν άφησε και πολλά περιθώρια μα τα ξένα σεντόνια θα ποτιστούν τώρα με άλλο άρωμα, τόσο γνώριμο μα πόσο παντοτινό κανείς δεν ξέρει. Εσύ όμως ξέρεις τι θες νά’ναι παντοτινό ..Αν ψάξεις στην καρδιά σου μέσα θα το βρεις, εκεί υπάρχει.

Με ρωτάς αν θα σε σκέφτομαι, μου ζητάς να μην σε ξεχνάω μα αναρωτιέμαι γιατί.

Άφησα μες τη θάλασσα ένα δάκρυ μου και έθαψα στην άμμο τις αναμνήσεις μου την τελευταία μέρα στο αγαπημένο μου μέρος. Εκεί που είχα ζήσει κάποτε τόσο ξέγνοιαστα προσπάθησα να ξεμπερδέψω τα θέλω με τα πρέπει, το όνειρο με την πραγματικότητα. Γι’αυτό είχα σκοτεινιάσει και απέφευγα τα μάτια σου.

Πάτησα πάνω στα παλιά μου χνάρια και μετά έφτιαξα καινούρια.

Όνειρο ήταν?

..Να ονειρεύομαι

Στίχοι: Δημήτρης Λάγιος

Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου

να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω

σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη

μαγεύει το θάνατο με το λευκό

απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...

Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω

με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια

Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες τ' όνειρο είναι που μαγεύει

Ανοίγω.....ξημερώνει.....