Μπλοφάρεις?

Σαφώς…

Με μια παρέα παιδιών να με μαθαίνουν την μπλόφα, κάτι που αγνοούσα όλα αυτά τα χρόνια και να που ήρθε τελικά την κατάλληλη στιγμή. Την ώρα που έπρεπε να την μάθω, τώρα που εμφανίζεται συχνά μπροστά μου μαθαίνω να την ξεχωρίζω. Τώρα που την ανακαλύπτω εγώ, παρατηρώ πως όλοι οι άλλοι όχι απλά την κάνουν με μεγάλη επιτυχία αλλά και πως την αναγνωρίζουν όταν γίνεται εις βάρος τους.

Η σαντιγί με καραμέλα που λιώνει στο στόμα μου με αποσυντονίζει προς στιγμή αλλά ανασυντάσσομαι γρήγορα και μπλοφάρω, δεν με καταλαβαίνει κανείς με το αθώο μου ύφος και συνεχίζω, γελάω και νιώθω καλά.
Όταν όμως πρόκειται για ανθρώπινο πόνο τι νιώθεις?

«Από εδώ και στο εξής θα μιλάτε μόνο με τον δικηγόρο του, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για εσάς.»
«Θέλω να μιλήσω μαζί του, δεν μπορείτε να με βοηθήσετε? Ο δικηγόρος ξέρω πολύ καλά τι θα μου πει. Με τον ίδιο πρέπει να μιλήσω, να του εξηγήσω μήπως με καταλάβει, σας παρακαλώ.»
«Λυπάμαι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο για εσάς. Αυτές τις εντολές έχω»
Ο δικηγόρος δεν είχε σκοπό να κάνει κάτι απλά ο πελάτης του μπλοφάρει για να κερδίσει κάτι από τον άλλον κάνοντάς τον να νιώθει πως απειλείται.
Και πράγματι σπάει η φωνή του και αρχίζει να εκλιπαρεί. Σκληρό. Και εγώ ενδιάμεσος κρίκος επικοινωνίας των δυο πλευρών, να προσπαθώ να μην λυγίσω μπροστά στα παρακάλια για κατανόηση.


Περνάει από τα χέρια μου το πολυτιμότερο αγαθό των ανθρώπων σε νούμερα και φροντίζω για την ανταμοιβή τους προσπαθώντας για την μεγαλύτερη και γρηγορότερη που γίνεται, μπλοφάροντας όχι όμως πάντα με επιτυχία.
Σήμερα κράτησα στα χέρια μου το θάνατο και αν χρειαστεί θα μπλοφάρω και για αυτόν.

Πότε για καλό, πότε για κακό, θα έρθει και η σειρά σου να μπλοφάρεις. Πρόσεξε όμως γιατί θα πρέπει να αντέχεις και τις συνέπειες…


Τις προάλλες κέρδισα κάνοντας μια μπλόφα. Στη ζωή ή στα χαρτιά?

(How pathetic can you be?)

Μύθος ή πλήρης απομυθοποίηση?

Αυτό το διάστημα έχω βαλθεί να απομυθοποιώ τα παραμύθια.

Το να δημιουργηθεί ένας μύθος είναι πανεύκολο, για να διατηρηθεί όμως, ειδικά αν έχει δημιουργηθεί πάνω σε σαθρό έδαφος, είναι από απλά δύσκολο έως και ακατόρθωτο.

Το δυσκολότερο είναι όταν ανακαλύπτεις πόσο έξω έπεσες και πρέπει να αποδεχτείς ότι πιάστηκες κορόιδο!

Είναι σαν τα σοκολατένια αυγά που μας χάριζαν το Πάσχα όταν ήμασταν μικρά.

Το περίμενες όλη τη μεγάλη εβδομάδα, το έβλεπες κάθε μέρα και σου τρέχαν τα σάλια, φανταζόσουν τη σοκολάτα να λιώνει στο στόμα σου, έπλαθες με τη φαντασία σου το πιο πρωτότυπο, διασκεδαστικό και ζηλευτό παιχνίδι και το τοποθετούσες στο εσωτερικό του. Μέχρι την Κυριακή του Πάσχα που ερχόταν η πολυπόθητη στιγμή και με τεράστια απογοήτευση ανακάλυπτες πως η σοκολάτα ήταν άγλυκη και μπαγιάτικη και το χειρότερο, πως το παιχνίδι ουδεμία σχέση είχε με αυτό που φανταζόσουν αφού στην καλύτερη ήταν κάτι μικρό, άσχημο και άχρηστο!

Κάτι παρόμοιο δεν συμβαίνει και με αυτούς που ερωτευόμαστε χωρίς να τους ξέρουμε? Κεραυνοβόλος θαρρώ λέγεται…!

Όταν πήγαινα Πέμπτη δημοτικού ήρθε ένα καινούριο παιδί στο σχολείο μας και από την πρώτη στιγμή που τον είδα τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα(όσο κεραυνοβόλα μπορεί να ερωτευτεί ένα παιδάκι σ’αυτή την ηλικία!)!

Λίγο το ότι είχε ζήσει στο εξωτερικό, λίγο ότι ήταν καινούριος και δεν ήξερα τίποτα γι’αυτόν, λίγο ότι ήταν μοναχικός, μελαγχολικός και συνεσταλμένος, λίγο μυστηριώδης, έπαιζε και κιθάρα (το αδύνατο σημείο μου όπως συνειδητοποίησα μεγαλώνοντας!) δεν ήθελα και πολύ και κάθε φορά που τον έβλεπα η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει!

Ο ανομολόγητος έρωτάς μου κράτησε μέχρι και την τρίτη λυκείου(!) όπου ή απομυθοποιήθηκε ή απλά ξεθώριασε. Μέχρι τότε όμως εγώ κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη σκέψη του. Στις σχολικές εκδρομές πάντα έφερνε την κιθάρα του και μας τραγουδούσε και εγώ πάντα τον κοιτούσα από μια γωνιά, απομακρυσμένη με τον φόβο μην αποκαλυφθώ και έλιωνα σε κάθε του χάδι στην κιθάρα φτιάχνοντας σενάρια με την φαντασία μου ότι τραγουδάει τους στίχους που έγραψε μόνο για ‘μένα.

Χάζευα λεπτομέρειες όπως τον τρόπο που κινεί τα δάχτυλά του παίζοντας, τις εκφράσεις του προσώπου του τραγουδώντας τον συντονισμένο χτύπο του ποδιού του για να κρατάει τον ρυθμό. Πάντα πήγαινα όταν εμφανιζόταν είτε σε κάποιο μαγαζί είτε σε κάποια εκδήλωση, έσερνα τις κολλητές μου μαζί και εκείνες μάζευαν τα κομμάτια μου φεύγοντας. Ήμουν προσηλωμένη μόνο σ’αυτόν, δεν υπήρχε κανείς άλλος, μόνο οι δύο μας και πάντα νοερά ότι τραγουδούσε ήταν αφιερωμένο σε εμένα.

Έψαχνα τη ματιά του και αγχωμένη ρωτούσα τις φίλες μου αν με κοιτάει. Τραγουδούσα και εγώ μαζί του με πάθος τα αγαπημένα μας τραγούδια και ταξίδευα με τη φαντασία μου με το καράβι του Καββαδία και εκείνον αγκαλιά. Θυμάμαι μια μέρα που τον είδα μετά από πολύ καιρό, ήμουν με την κολλητή μου και προσπάθησε να με προειδοποιήσει αλλά μάταια. Μόλις τον είδα ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά σαν να θέλει να σκίσει το δέρμα μου και να βγει έξω, τα γόνατά μου λύγισαν και δεν μπορούσα να σταθώ όρθια και ξαφνικά άρχισα να ζαλίζομαι και να τρέμω ολόκληρη και ας ήταν μέσα καλοκαιριού.

Ποτέ μα ποτέ δεν τόλμησα να του μιλήσω μέχρι την τελευταία χρονιά που θα τον έβλεπα. Ανάγκασα σχεδόν, έναν φίλο μου που τον ήξερε, να του πει να έρθει να καθίσει μαζί μας και έτσι άρχισα δειλά δειλά να λέω τα πρώτα μου τρεμάμενα λογάκια. Μιλούσαμε για άσχετα θέματα, εγώ φυσικά ελάχιστα, μέχρι που ήρθε η ώρα να φύγουμε. Περπάτησα δίπλα του και ένιωσα πως κάτι δεν πάει καλά. Δεν αισθανόμουν άνετα. Κάτι μέσα μου άρχισε να λειτουργεί ανάποδα, ίσως γιατί ήμασταν σχεδόν στο ίδιο ύψος(!), ίσως γιατί ένιωθα κάτι σαν ανασφάλεια από μέρους του, ίσως γιατί τον ένιωσα αδύναμο, δεν ξέρω ακόμα γιατί. Ξέρω όμως πως εκείνη τη στιγμή τον απομυθοποίησα μέσα μου. Από τότε δεν τον ξαναείδα ποτέ. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που μιλήσαμε, μετά έφυγε. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι μια γλυκιά ανάμνηση μιας ρομαντικής ιστορίας με άδοξο τέλος των παιδικών μου χρόνων.

Χωρίς πίκρα για τίποτα. Μόνο γλύκα.


Υπάρχουν μύθοι που τους φτιάχνουμε μόνοι μας όπως αυτός και μύθοι που τους δημιουργούν οι άλλοι για εμάς.

Πριν χρόνια γνώρισα κάποιον ο οποίος ήθελε να με ρίξει χρησιμοποιώντας την μέθοδο του εντυπωσιασμού. Άρχισε λοιπόν να μου επιδεικνύει τα υπάρχοντά του, μηχανή, αυτοκίνητο, σκάφος, μου έλεγε πως μένει σε κάποιο προάστιο της Αθήνας αρκετά καλό με ανεβασμένο βιοτικό επίπεδο, διάφορα διαμερίσματα στο όνομά του, γονείς εισοδηματίες, πολλά ταξίδια στο εξωτερικό, δουλειά σε μια πολύ καλή εταιρία και αμέτρητες σχέσεις στο ενεργητικό του με άπειρες εμπειρίες με γυναίκες που τον παρακαλάνε κλπ.

Ομολογώ πως οι καλοί του τρόποι και η επιμονή του σιγά σιγά με έριξαν.

Και τότε ξεκίνησε η απομυθοποίηση.

Τα πάντα αγοράζονταν με δόσεις, από τα μεταφορικά του μέσα που τα άλλαζε σαν τα πουκάμισα, μέχρι το πλυντήριο πιάτων. Οικογενειακώς χρησιμοποιούσαν δάνεια για να ξεχρεώσουν άλλα δάνεια, για τα ταξίδια τους, για τις αγορές τους μέχρι και για διακοπές. Το σπίτι όπου ζούσαν όλοι μαζί δεν ήταν δικό τους φυσικά(!) παρόλα όσα μου είχε πει και θύμιζε σπίτι της δεκαετίας του 70 με παράταιρα έπιπλα και φτηνή διακόσμηση. Η εταιρεία που δούλευε ήταν όντως καλή μόνο που η θέση που κατείχε σ’αυτήν ήταν από τις χαμηλότερες. Οι πανέμορφες γυναίκες που είχα δει να ποζάρουν μαζί του σε φωτογραφίες ήταν αποτέλεσμα καλής χρήσης του photoshop από φίλο του(!)και τα ταξίδια στο εξωτερικό ήταν δωρεάν λόγω κάποιας παροχής που είχαν δικαίωμα σαν οικογένεια και αυτά πριν από πολλά πολλά χρόνια. Τα διαμερίσματα ήταν όντως των γονιών του αλλά πολύ μικρά και με τον καιρό ζημιογόνα..

Ήταν ένας άνθρωπος με τρομερή μεγαλομανία για να καλύψει το κενό που είχε μέσα του νιώθοντας ίσως λίγος μπροστά στους άλλους. Είχε πάντα την ανάγκη να δειχτεί με όποιον τρόπο μπορούσε. Δεν ξέρω αν θα τον είχα απορρίψει αν ήξερα από τη αρχή την αλήθεια, ξέρω όμως πως δεν θα τον απέφευγα .

Άργησα λίγο να τον απομυθοποιήσω αλλά όταν το κατάφερα έφυγα μακριά! Στην αρχή ένιωσα άσχημα για τον εαυτό μου που τον πίστεψα και για καιρό αναρωτιόμουν γιατί να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, τόσο ψεύτικοι. Τώρα πια μου έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση του λάθους μου για αποφυγή επόμενων.

Όλος ο κόσμος είναι φτιαγμένος με μύθους.

Βλέπεις διάσημους ανθρώπους να ποζάρουν χαμογελαστοί στα περιοδικά μα λίγο πριν μπορεί να είχαν σνιφάρει κανα δυο γραμμές για να αντέξουν, βλέπεις πανέμορφες γυναίκες και αναφωνείς το αρχαιότερο επάγγελμα γιατί να μην τους μοιάζεις και τις βλέπεις και στην πραγματικότητα μορφάζοντας από την απέχθεια και ευχαριστώντας τα γονίδιά σου για το δέρμα που σου κληροδότησαν.

Διαβάζεις για τα πλούτη τους και βρίζεις την τύχη σου και την άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει μέχρι που μαθαίνεις πώς τα απέκτησαν και πως σφάζονται μεταξύ τους, πεθαίνοντας μόνοι και ξεχασμένοι και τρως με ευχαρίστηση το παξιμάδι σου και ευχαριστιέσαι διπλά το σοκολατάκι πασπαλισμένο με χρυσό.

Μύθοι υπάρχουν παντού και οι άνθρωποι που τους φτιάχνουν είτε εν αγνοία τους είτε για να πετύχουν κάποιο σκοπό δεν θα σταματήσουν ποτέ. Το θέμα είναι να αναγνωρίσεις σε ποια κατηγορία ανήκεις και να μπορείς να έχεις το δικαίωμα της επιλογής.

Σήμερα πήρα την απόφαση να απομυθοποιήσω και άλλον έναν που δεν άξιζε… Βλέπεις, ήταν πολύ μικρός……….





Τελικά τι είναι καλύτερο?

Do you like παραμύθια?

Θα σ’αγαπώ για πάντα.

Πόσες φορές το’ χεις πει και πόσες θα το ξαναπείς?
Πόσες το πίστευες και πόσες το είπες απλά για να το πεις, από συνήθεια ή για να κερδίσεις κάτι?
Μοιράστηκες μαζί του τους φόβους σου, τις λύπες και τις χαρές σου, τα πιο κρυφά σου όνειρα, τους πόθους σου, το κορμί σου, το μέσα σου, το είναι σου, προσωπικές σου στιγμές, τη ζωή σου. Ρίσκαρες γι’αυτόν, πόνταρες σ’αυτόν, τον πίστεψες, τον ενθάρρυνες, του έδωσες κουράγιο, του έδωσες αξία, δύναμη, ότι είχες. Δεν κράτησες τίποτα για ‘σενα. Τα πήρε, έδωσε μα όσο ήθελε και ότι ήθελε και τελικά έφυγε.

Έφυγε ή έφυγες? Έφυγε ή τον έδιωξες?

Δεν έχει σημασία, άλλωστε το αποτέλεσμα μετράει. Τόση αγάπη(γιατί την εννοούσες) τόση ενέργεια σπαταλήθηκε άδικα στο χρόνο και πήγε χαμένη. Η επένδυση δεν ήταν καλή και έχασες. Κέρδισες εμπειρίες όμως και αυτό είναι κάτι μόνο όταν θες να τις θυμάσαι. Γυρίζεις πίσω και σκέφτεσαι τι είχες και τι έχασες. Υπερισχύει αυτό που είχες ή αυτό που έχασες? Υπερισχύει το τώρα…ευτυχώς.

Χαλάλι ότι πέρασε και χάθηκε, χαλάλι η αγάπη που διασκορπίστηκε στο χρόνο, αξία έχει το τώρα και πόσο φωτεινά βλέπεις τα όνειρά σου. Αξία έχει να μπορείς να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά και να παίρνεις κουράγιο απ’αυτά.

(Σ’άρεσε? Σ’ενδιαφέρει? Θέλεις να ακούσεις ότι θέλεις ή αντέχεις την αλήθεια?
Θέλεις να παραμυθιάζεσαι και να παραμυθιάζεις ή να ζήσεις με την αλήθεια?
Δεν νομίζω..
Get a life.)

Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.

Στον Άγιο Σπυρίδωνα ένα δειλινό;

Θέλει δύο ή και παραπάνω, αλλά τα συγκεκριμένα δύο άτομα είναι απαραίτητα. Χωρίς αυτές μαζί δεν γίνεται τίποτα. Η συνταγή δεν θα πετύχει χωρίς αυτά τα δύο συστατικά.

Δεν μπορούν να χαρούν, να αγαπήσουν, να αγαπηθούν, να γελάσουν μέχρι δακρύων, να κάνουν σαν μικρά παιδιά, να γίνουν ρεζίλι και να το χαρούν, να τραγουδήσουν μέχρι να κλείσει η φωνή, να υπερβάλλουν σε όλα παντού κα πάντα, να ψωνίσουν τα ίδια μπλουζάκια και να κολλήσουν στάμπες, να κοιμούνται με τις κάλτσες, ν’ αργούν πάντα στη δουλειά, να χορεύουν μέσα στο αυτοκίνητο, να κοιμάται η μία στον ώμο της άλλης μέσα στο λεωφορείο, να διαβάζουν τα βιβλία από το τέλος, να τους αλλάζουν λάστιχο δύο άγνωστοι στη μέση του δρόμου, να ψωνίζουν χωρίς να ξέρουν αν έχουν λεφτά στο πορτοφόλι, να ονειρεύονται τη Fontana di Trevi τα βαρετά απογεύματα από τη δουλειά, να μιλάνε ακαταλαβίστικα και να συνεννοούνται, να έρχονται μούρη με μούρη με το τρελό φορτηγό, να βρίζονται και να γελάνε ταυτόχρονα, να κλαίνε μαζί, να αντέχουν το παρόν μαζί και να ονειρεύονται το μέλλον μαζί.

Θέλει δύο κι ένα αυτοκίνητο. Μας κυνηγάει το παρελθόν και πάμε να το ξεφορτωθούμε με νέες εμπειρίες που θα γίνουν πιο δυνατές αναμνήσεις και θα ξεθωριάσουν τις ανεπιθύμητες. Θέλει απώλεια προσανατολισμού, χορό, τραγούδι, ανεμελιά και λιποζάν κεράσι και φράουλα. Θέλει δύο καθίσματα να πέφτουν, ένα μπουκάλι νερό και τσίχλες με γεύση φρούτων. Θέλει απώλεια μνήμης, φαντασία, λαχτάρα για το μέλλον, αστείρευτο χιούμορ και γέλια μέχρι δακρύων. Θέλει μια παραλία, κρακεράκια και μουσική. Θέλει παραθαλάσσια ταβερνάκια με καλαμαράκια, με καβουρόψιχα, σαλάτα, τζατζίκι (απαραιτήτως!) και ζεστές πετσέτες για τα χέρια και το κρύο (!). Θέλει μνημόσυνο των παλιών εραστών και απορία συνδυασμένη με όνειρα για τους επόμενους..

Θέλει και πολλούς καλούς φίλους να κοιμούνται στριμωγμένοι στο αυτοκίνητο με θέα την Ακρόπολη μέχρι τα κουνούπια να σκάσουν από το φαΐ ,φίλους να κουβαλάνε το πτώμα που δεν σηκώνει το ποτό και να κοιμούνται δίπλα του μέχρι να σιγουρευτούν ότι αναπνέει, φίλους να οδηγούν σαν τρελοί κάνοντας χορευτικά και τραγουδώντας ταυτόχρονα, κατανοώντας ότι χαραμίζεται το ταλέντο τους και στέλνοντάς τους όλους στον Έξω από’δω!

Ανακατεύοντας όλα αυτά τα υλικά μαζί μας κάνουν μια ζωή με γέλια, χορό, τραγούδι , έρωτες, περιπέτειες και αγάπη για αυτά που πέρασαν και προσμονή με φωτεινά όνειρα για αυτά που θα έρθουν και θα τα μοιραστούμε.

Αγά πάτα θα πάρα άδαα?

(διαβάζεται με συγκαμένη στοματική κοιλότητα από θανατηφόρο καραμέλα ή τσίχλα!)

Σήμερα το πρωί με το που άνοιξα τα μάτια μου κατά λάθος, γιατί πάλι δεν άκουσα το ξυπνητήρι, μου γεννήθηκε μια τρομερή επιθυμία. Σχεδόν κάθε μέρα δηλαδή απλά σήμερα μου ήρθε να τη γράψω κι’όλας!

Να μπει κάποιος μες το σπίτι μου και να με απαγάγει! Για να με απαγάγει όμως θα πρέπει να με αναισθητοποιήσει γιατί όπως όλα τα κοριτσάκια θα αρχίσω να ουρλιάζω (όπως πχ όταν είμαι σε ένα αυτοκίνητο που μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα και βλέπει το χάρο να έρχεται κατά πάνω του!), να τσιμπάω, να δαγκώνω, να τραβάω ότι εξέχει και γενικότερα να προσπαθώ να ξεφύγω.

Να μου ρίξει λοιπόν αναισθητικό που να κρατάει τουλάχιστον ένα οχτάωρο (καλά αν είναι και παραπάνω δεν θα τον κακοχαρακτηρίσω τον άσχετο που θέλει να λέγεται και απαγωγέας!) να ρίξω έναν υπνάκο με την ησυχία μου και να δικαιολογηθώ και στη δουλειά μια χαρά και μετά να του έρθει πάνω στην τρέλα του και να με αφήσει!

Βέβαια αυτό θα μπορούσε να γίνει και στο δρόμο που θα πηγαίνω στη δουλειά, απλά αν μπει στο σπίτι θα με γλιτώσει και από την ταλαιπωρία να σηκωθώ από το κρεβατάκι μου, να ετοιμαστώ κλπ…

Επίσης μετά όταν βγήκα έξω μου γεννήθηκε άλλη μια τρομερή επιθυμία, μια που έχω και την προϋπηρεσία στο άθλημα .. Εκεί που προχωράω αμέριμνη στο δρόμο, να πέσει πάνω μου κάτι…. αυτοκίνητο, μηχανάκι, φορτηγό, τραίνο, γλάστρα κάτι τελοσπάντων, αλλά φυσικά να μην με χτυπήσει, απλά να φτάσει πολύ κοντά μου σε απόσταση αναπνοής, να τρομάξω, να λιποθυμήσω, να με πάνε σε ένα νοσοκομείο να την πέσω για λίγες ώρες και φυσικά πάλι να είμαι δικαιολογημένη στη δουλειά!

Αν αργήσω να πάρω άδεια με βλέπω να διασχίζω την Κηφισίας πεζή, χωρίς να κοιτάω, σε ώρα αιχμής, περπατώντας με το πάσο μου!

θάλα άδααααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!