Πάω (μ)προς τα πίσω?

Αυτές τις μέρες όλα γίναν πολύ γρήγορα και ακόμα δεν έχω συνηθίσει την νέα πραγματικότητα.
Έκλεισα ένα κεφάλαιο της ζωής μου και νομίζοντας πως θα ανοίξω ένα καινούριο τελικά ήρθε και έσκασε μπροστά μου ένα παλιό που το είχα κλείσει με μεγάλη ευχαρίστηση και ανάκτηση της ψυχικής μου ηρεμίας!
Τελικά απ'οτι φάνηκε δεν είχε κλείσει οριστικά...

Πριν δυόμισι χρόνια είχα παραιτηθεί απο μια δουλειά που με άγχωνε υπερβολικά , με πίεζαν μέχρι να λυγίσω και όσο εγώ έδινα τόσο αυτή ζητούσε κι'άλλο.Δεν άντεξα και μετά απο τρία χρόνια που με μονοπωλούσαν, τους είπα οτι θέλω να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου και αποχώρησα.Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα όταν έκλεισα την πόρτα του γραφείου πίσω μου.Ένα αίσθημα ελευθερίας τόσο έντονο που νόμιζα οτι όποιος περνούσε δίπλα μου θα μπορούσε να το νιώσει.Εκείνη τη μέρα ξαναβρήκα τον εαυτό μου.

Πάντα γύριζα για να τους δω και να πούμε τα νέα μας, αλλά μόνο γι'αυτό.Μέχρι χθές.Πήγα πάλι να τους δω νομίζοντας πως θα τα πούμε λιγάκι και θα φύγω όπως πάντα..

Αλλά δεν έφυγα και όχι μόνο δεν έφυγα αλλά θα πρέπει να πηγαίνω να τους βλέπω(!)κάθε μέρα.Δεν είχα και πολλές επιλογές αφού οι στατιστικές είναι εναντίον μου.Άλλωστε και εγώ τότε αυτή τη δουλειά την είχα βρεί μέσω γνωστού.

Το μόνο που είναι διαφορετικό ίσως, είναι η προοπτική για κάτι καλύτερο μέσα στον επόμενο χρόνο το οποίο μπορώ να το πετύχω μόνο μέσω της συγκεκριμένης δουλειάς και αυτό είναι το μόνο που με έπεισε να κάνω το πισωγύρισμα.

Είναι μεγάλο το αντίτιμο όμως και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πληρώσω μέχρι το τέλος.Είναι πολύ απαιτητική δουλειά που σε καθηλώνει και δεν σου αφήνει περιθώρια για τίποτα άλλο.

Πως τα κατάφερα να πάω μπροστά προχωρόντας προς τα πίσω δεν έχω καταλάβει ακόμη...