Να σε πετάξω κάπου?

Παραμονή Πρωτοχρονιάς απόγευμα προς βράδυ και ξεκινάω με διάθεση που ισορροπεί ανάμεσα στο χάλια και το "τουλάχιστον θα έχει φαί",να πάω απ'το σπίτι μου σε συγγενικό σπίτι με ταξί.Είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά οτι πιο πιθανο θα ήταν να μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι παρά να βρώ ταξί το επόμενο 20άλεπτο αλλά για καλή μου τύχη(έτσι νόμιζα τότε!)με το που βγαίνω στο δρόμο βλέπω ένα ταξί να μου αναβοσβήνει τα φώτα με αποτέλεσμα να με στραβώσει, να μην δω τα άλλα 2 άτομα που είχε ήδη μέσα και του κάνω νόημα.Σταματάει,του λέω που πάω και μου κάνει νόημα "μπές".

Μπαίνω.

Κατάσταση ταξί μέτρια,ντράιβερ 35 με 40 αξύριστος 4 ημερών,φοράει σκουφί(σημ.δεν κάνει πολύ κρύο ούτε είναι καράφλας γιατί βλέπω πλούσιο, σγουρό, άλουστο μαλλί να εξέχει απο πίσω)

και στο ραδιόφωνο ντέρτι εφεμ(κλαψ..!σημ.έχει γαμάτη διαφήμιση)!

"Γειά σας,χρόνια πολλά!"

"....."

Ενταξει λέω,ο άνθρωπος θα έχει νεύρα που δουλεύει τέτοια μέρα,τέτοια ώρα.

Εκεί που πηγαίναμε ωραία και καλά περνάει την στροφή που έπρεπε να στρίψει και πηγαίνει προς εντελώς αντίθετη κατεύθυνση απο τον προορισμό μου!Αρχίζω και αγχώνομαι,"μήπως δεν άκουσε που πάω?" και εκεί που ετοιμαζόμουν να του το υπενθυμίσω (άνθρωπος είναι μπορεί να το ξέχασε)σταματάει και ξεφορτώνει τους άλλους 2.

Ωραία λέω εγώ, τώρα βουρ για εκεί που πάω.

Μπαίνει απο ένα στενό,στρίβει απο ένα άλλο και βγαίνει στο σωστό δρόμο,επιτέλους!Και εκεί που πηγαίναμε πάλι ωραία και καλά χάνει και δεύτερη στροφή!

Τι στο διάολο, λέω, μήπως ξέρει κανέναν άλλο δρόμο πιό γρήγορο που δεν ξέρει κανένας άλλος?,μήπως είναι κλείστός ο δρόμος που έπρεπε να πάει?,μήπως θέλει να με ξεναγήσει στην αθενς μπαι ναιτ?.

Προσπαθώντας να μπώ στο κλίμα των εορτών και να μην έρθω σε αντιπαράθεση μαζί του,κάνω τον μαλάκα(παλιά μου τέχνη...) και λέω να απολαύσω την διαδρομή και να χαζέψω τα λαμπάκια(και τους τελευταίους ταλαίπωρους που προσπαθούσαν να φτάσουν στα σπίτια τους περιμένοντας μάταια κάποιο λεωφορείο).

Αλλά όοοοοοχι,ο καλός ταξιντραιβερούλης είχε βάλει σκοπό να χαλάσει την ωραιότατη ισορροπία της διάθεσής μου που με το ζόρι διατηρούσα.Κάθε 1 μέτρο σταμάταγε πατώντας με μίσος το φρένο(με κίνδυνο να βρεθούμε αγκαλίτσα!-καθόμουν πίσω του),άκουγε τους καινούριους προορισμούς και συνέχιζε το βιολάκι σταμάτα-ξεκίνα.

Γαμώτο,σκέφτομαι,πόσα θα πληρώσω μ'αυτη την καθυστέρηση και γυρίζω να κοιτάξω το ταξίμετρο(πως μου είχε ξεφύγει νωρίτερα?).Και τότε το είδα κυρίες και κύριοι,ένα ωραιότατο-φωτεινότατο-πεντακάθαρο και κενό(!)ταξίμετρο.Ναι, μάλιστα κενό.Αναμένο μεν,χωρίς αριθμούς να τρέχουν χαρωποί μέσα δε!

Υπομονή,σκέφτομαι μπορεί να του χάλασε του ανθρώπου και να μην πρόλαβε να το επισκευάσει(θίνκ πόζιτιβ..),αλλά δεν θα του δώσω και οτι ζητήσει αν είναι εξωφρενικό.

Συνεχίζουμε την τουρνέ μας με τον κλασσικό πια τρόπο, γκάζι-1 μέτρο-φρένο και πάνω στην προσπάθειά μου να σκεφτώ θετικά και να ηρεμήσω κάνει την μαγική κίνηση..βγάζει το κινητό του.

Και δεν το έβγαλε για να απαντήσει σε κάποια κλήση ούτε για να πάρει τηλέφωνο αλλά πολύ απλά για να στείλει μήνυμα..!

Όχι ένα,ούτε δύο αλλά μέχρι να κατέβω είχε στείλει τουλάχιστον 5 αν είδα καλά!Και φυσικά για να τα γράψει έπρεπε να κοιτάει το κινητό και όχι το δρόμο!Και εφόσον ήταν και ευηπόληπτος οδηγός και δεν ήθελε να με σκοτώσει πήγαινε με 10(το πολύ)χιλιόμετρα την ώρα,στα φανάρια δεν ξεκινούσε αν δεν του κορνάρανε,πάντα άφηνε κάποιον που ήθελε να μπεί στη λωρίδα μας και περιέργως πάντα έβλεπε αυτούς που του έκαναν νόημα και σταματούσε να τους ρωτήσει που πάνε!!!!!

Άξιος και πολυτάλαντος άνθρωπος δε μπορώ να πω.

Ε,κάπου εκεί άρχισα να χάνω την υπομονή μου και να ξεφυσάω δυνατά μπας και καταλάβει..αμ δέ!Σταματάει,παίρνει και άλλον έναν και συνεχίζει το πασίγνωστο πια γκάζι-μήνυμα-1 μέτρο-μήνυμα-φρένο-μήνυμα!

Και εκεί που ξεφύσαγα χάνω το δρόμο!Δεν είχα ιδέα πια που είμασταν.Με πιάνει ένας πανικός μην με πάει βόλτα και στην υπόλοιπη Αθήνα και πάνω που πήγα να ρωτήσω που είμαστε,στρίβει και βγαίνει στο δρόμο μου!Επιτέλους!Μετά απο μια περιοδία 25 λεπτών του λέω να με αφήσει.Πατάει φρένο με τον κλασσικό τρόπο "το μισώ θανάσιμα"και μου απλώνει πολυ γοητευτικά τη χερούκλα του μες τη μούρη!

"Πόσα?"του λέω

"Τόσα!"μου λέει(με έκλεψε μόνο 2 ευρώ ο γλυκός μου..)

Του τα δίνω χωρίς να πω τίποτα και βγαίνοντας κοπανάω την πόρτα με όλη μου τη δύναμη λέγοντας την περίφημη σε όλους μας λεξούλα"μαλάκα!" ολίγον δυνατά με απώτερο σκοπό να με ακούσει!Αλλά ο χρυσός μου έφυγε αμέσως, μαρσάροντας οπότε δε νομίζω να άκουσε τίποτα(..για καλή μου πιθανόν τύχη!)

Σε έξαλλη κατάσταση πιά,βγάζοντας καπνούς,αφρούς και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσα να βγάλω αν ήμουν ηρωας καρτούν,πάω προς το σπίτι.

Χτυπάω,μου ανοίγουν,μπαίνω.

Αρχίζω να τους λέω τι μου συνέβει με νεύρα.Πολλά νεύρα.Άπειρα νεύρα.

Στο δωμάτιο μπαίνει ο πατέρας μου που έχω να τον δω μέρες, με μάτια πρησμένα απο τον ύπνο και το κλασσικό σημάδι απο το μαξιλάρι στο μάγουλο..

"Γειά σου μπαμπα!τι κάνεις?,χρόνια πολλά!,τώρα ξύπνησες?(δούλευε το πρωί),μήπως σε ξύπνησα εγώ?"

Και ο καλός μου κατά τα άλλα πατερούλης που φυσικά εγώ τον είχα ξυπνήσει με την κατά τα άλλα γλυκιά μου φωνούλα με καλοδέχτηκε..

"Άι παράταμε!"...

Βρε δεν μου έπεφτε καλύτερα ο ουρανός στο κεφάλι?

Καλή χρονιά εβριμπόντι!!