Τι ώρα έρχεται το τέλος?

Όχι του κόσμου..

Το τέλος γενικά,σαν έννοια.Το τέλος μιας σχέσης, το τέλος μια σχολής, μιας δουλειάς, μιας περιόδου καλής ή κακής ή και αδιάφορης.Αλλά και το τέλος ενός τραγουδιού,του μελανιού,του χαρτιού,του κεφιού,του φαγητού,της βραδιάς,της εργασίας,του νερού,του κραγιόν,των διακοπών,του χυμού,της βενζίνης,των μονάδων,του βιβλίου,των χρημάτων,της διαδρομής.....

Δηλαδή το τέλος γενικότερα.Στα πάντα.Σε όλα υπάρχει ένα τέλος και το μόνο που σκέφτομαι είναι αυτό.Το τέλος.

Τι ωραία λέξη..

Δεν με τρομάζει.Μ'αρέσει.

Δεν νομίζω οτι είναι τυχαίο πως το αγαπημένο μου τραγούδι(απο την πρώτη στιγμή που το άκουσα)ονομάζεται "Πρίν το τέλος"!Κάτι μου λέει αυτό το τραγούδι.

Πάντα νοιώθω μια αναμονή μέσα μου για κάτι.Οτι κάτι θα τελειώσει και θα ξεκινήσει κάτι καινούριο και περιμένοντας το καινούριο περιμένω το τέλος.Γι'αυτό μ'αρέσει το τέλος.Γιατί σημαίνει το ξεκίνημα κάτι καινούριου,νέου,ωραίου,άγνωστου..

Κάθε φορά που ξεκινάω να διαβάζω ένα βιβλίο διαβάζω την τελευταία σελίδα.Πάντα.

Δεν καταλαβαίνω βέβαια κάτι για το τέλος του βιβλίου αφού άλλωστε μέχρι να το διαβάσω όλο το έχω ήδη ξεχάσει, απλά μ'αρέσουν οι τελευταίες λέξεις ενός βιβλίου.Ότι και αν είναι αυτό.

Όταν βλέπω μια ταινία λατρεύω να διαβάζω τους τίτλους τέλους,όλους μέχρι το τέλος!



Βέβαια και κάποιες φορές δεν είναι ωραίο όταν έρχεται αλλά πάντα θα έρχεται και για κάποιο λόγο απο πολύ μικρή το έχω κάνει φίλο μου.

Πολλές φορές με έχει πονέσει κάποιο τέλος(κυρίως της ζωής)αλλά πάντα σκέφτομαι πως μετά ξεκινάει κάτι..



Δεν μπορεί να ξεκινήσει κάτι αν δεν έχει πρώτα τελειώσει κάτι άλλο..





"Μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι,πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη"





Τέλος.

Μουσικόνεται?

...η Αθήνα?

Οι περισσότεροι κυκλοφορούν σαν υπνωτισμένοι, με το κεφάλι κάτω και περπατάνε σε στυλ και νοοτροπία βάδην(γρήγορα και σκουντάω προσπερνώντας όποιον βρεθεί μπροστά μου).Όλοι τρέχουν να προλάβουν κάτι με μια έκφραση τσαντίλας στη μούρη σαν να τους φταίνε όλοι και όλα.

Πριν απο καιρό και εγώ το ίδιο έκανα και τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο!Τσαντιζόμουν στο δρόμο με το παραμικρό και επειδή μετακινούμαι με μέσα μαζικής μεταφοράς και μαζικής ταλαιπωρίας, το να μην τα πάρεις στο κρανίο έστω μια μόνο φορά τη μέρα είναι σχεδόν ακατόρθωτο!

Εκνευριζόμουν αφάνταστα με τη χοντρή κυρία που με στρίμωχνε στο τζάμι της πόρτας του λεωφορείου και τίναζε κι'όλας τα μαλλιά της πάνω μου,με την ξυνή που στηριζόταν πάνω στο ακυρωτικό μηχάνημα και δεν έκανε στην άκρη να βάλω το εισητήριο, με τον βλάκα που κολλούσε πάνω μου δήθεν και καλά τον σπρώχνουνε,με τα όρνια που στρογγυλοκάθονται μπροστά στην πόρτα και δεν κάνουν στην άκρη για να βγείς/μπείς,με την κουρασμένη και καλά(ναι μόνο εσύ είσαι)που δεν σου κάνει χώρο για να καθίσεις/σηκωθείς απο το εσωτερικό κάθισμα και με πολλούς άλλους...

Όλα αυτά μέχρι που πήρα κινητό με ράδιο και ακόμα καλύτερα μετά με το mp3.
Με το που πατάω το πόδι μου στο δρόμο πατάω το play και αμέσως αλλάζει ο κόσμος.



Ακούω τη Δέσποινα Ολυμπίου να μου λέει βάλε μουσική και της λέω μόλις το έκανα και φεύγω χορεύοντας.

Μπαίνω στο λεωφορείο και ο Νταλάρας με βάζει στο καράβι του Καββαδία και μου τραγουδάει για το Καραντί που θα μας μπατάρει και κρατιέμαι πιο σφιχτά απο την κουπαστή του λεωφορείου γιατί πήρε μια απότομη στροφή, αλλά εμένα δεν με νοιάζει γιατί τώρα φτιάχνω το δικό μου παραμύθι με τον Τσακνή και ξαναβρίσκω το ξεχασμένο μονοπάτι μου.
Απο το παράθυρο βλέπω κάποιον στο δρόμο να τρώει σάντουιτς ή κουλούρι...μπα μάλλον παίζει τη βραχνή φυσαρμόνικα των Κατσιμιχαίων.Ναι έτσι είναι.Ακούω τώρα και τη μελωδία της.

Κοιτάζω σε ποιό δρόμο είμαι να βρώ τη στάση μου αλλά μπερδεύομαι,δεν είναι όπως τον θυμόμουν γιατί μοιάζει να είμαι στην Οδό Αριστοτέλους της Χαρούλας με τους μικρότερους να παίζουν κλέφτες και αστυνόμους με αρχηγό την Αργυρώ.

Σε κάθε στάση κάποιοι μένουν,κάποιοι φεύγουν και οι μοίρες με απονιά πάντα τους δέρνουν όπως μου εκμυστηρεύεται ο Πουλόπουλος αλλά εγώ θέλω πάντα Κάτι να γυαλίζει και ας θυμίζει την ήρεμη φωνή του Καζούλη.

Κατεβαίνω στο μετρό και εκεί που πάω να βγάλω εισητήριο βλέπω στο σταντ δίπλα μου παιδιά να με κοιτάνε και ακούω πως Απόψε κάποιος θα χαθεί όπως το φαντάστηκε ο Πλέσσας αλλά είμαι σίγουρη πως ο Άγγελος της Πρωτοψαλτη θα είναι μαζί τους και θα τα προσέχει και ο Καλδάρας θα τους εύχεται Καλή τύχη,όπου και αν πάνε.

Κατεβαίνω τις σκάλες με τα τραγούδια που με πήραν απ'το χέρι,κάτι στιχάκια του Τσακνή που ψάχνει και αυτός τη Στιγμούλα του και φτάνοντας στην αποβάθρα Ρίχνω κόκκινο στη νύχτα και λάδι στη φωτιά γιατί απο όσα έχω ζήσει ζητάω πιο πολλά όπως και ο Μαχαιρίτσας.

Ο Πασχαλίδης μου διηγείται πως έφυγε απο την Αθήνα ψάχνοντας κάτι να βρεί με την γραμμή Ηράκλειο Καλαμάτα και τελικά κατάλαβε πως δεν θα χορταριάσει ποτέ.Η δική μου γραμμή έφτασε και οι ράγες σφυρίζουν όπως οι Αδέσποτες μέρες που στρίμωξαν σε ατέλειωτο κρυφτό το Θηβαίο.

Και εκεί που κάνω για πολλοστή φορά την ίδια διαδρομή οι Κατσιμιχαίοι μου λένε με σιγουριά πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά,λένε για ένα Πουλί που γελάει γιατί είναι η ζωή μια τρέλα και γελάω και εγώ.

Μια κυρία απέναντι πίνει νερό και η Ασλανίδου την ρωτάει Τι της έκανε και πίνει και θέλει να πάρει απο τα θολά της μάτια τη μαύρη συννεφιά.Μια κοριτσοπαρέα μιλάει δυνατά και μετά γελάνε όλες μαζί και τις άκουσε ο Πουλόπουλος και μου έιπε πως τη μία που Γέλαγε τη λένε Μαρία και αναρρωτιέμαι που το κατάλαβε!

Φτάνω στο σταθμό μου και βγαίνω έξω στον ήλιο, ανεβαίνω στο Παποράκι του Μπουρνόβα και ρωτάω τη Χαρούλα απο τον Κεραμεικο πόσα θέλει για να με πάει στη δουλειά μου.Αυτή όμως μου λέει πως δεν θέλει τίποτα αρκεί να την αφήσω να μου πει για τους Φίλους της που δεν τους παιδεύει αλλά τους λέει τα μυστικά της.

Στον δρόμο περνάω απο την παλιά γειτονιά του Λοίζου και βλέπω τον φίλο του να παίζει με το Ακορντεόν του αλλά έχει πολύ κόσμο και δεν μπορώ να περάσω οπότε πάω πίσω απο κάποιον που μου ανοίγει το δρόμο και σκέφτομαι Σ'ακολουθώ μη μ'αφήνεις μόνη θα χαθώ κλείνω τα μάτια και σ'ακολουθώ..

Φτάνω στη δουλειά και ο Ζιόγαλας μου φωνάζει να Μην ξανάρθω γιατί δεν το αντέχει και εγώ υπογράφω στους πελάτες σαν σταρ του σινεμά!

Ευτυχώς μόλις φτάσω και βγάλω τα ακουστικά ανοίγω το ράδιο και έτσι το ταξίδι συνεχίζεται.

Το βράδυ που γυρίζω σπίτι ο Πουλόπουλος μου λέει Πάμε για ύπνο Κατερίνα με νανουρίζει με τη φωνή του και εγώ βλέπω ωραία όνειρα.

Πλέον δεν μπορώ να διανοηθώ να βρίσκομαι έξω στο δρόμο και να μην ακούω μουσική.Απο τότε όταν στο λεωφορείο με σπρώχνουν ή με πατάνε τους χαμογελάω,όταν τσακώνονται μεταξύ τους δεν τους ακούω και δεν με νοιάζει και τόσο πολύ αν αργήσω.Πολλές φορές περπατάω στο ρυθμό του τραγουδιού που ακούω ή όταν κάθομαι χτυπάω το πόδι ρυθμικά.Κάποιες άλλες φορές σιγοψιθυρίζω τους στίχους και όταν το λεωφορείο τραντάζεται βρίσκω ευκαιρία να λικνιστώ ανάλογα με τη μουσική!

Δεν θα ήταν τέλειο να υπάρχουν μεγάφωνα σε όλη την Αθήνα και να ακούγονται όλη μέρα τραγούδια?Ή σε κάθε πλατεία να παίζουν μουσική διάφορα συγκοτήματα!

Πιστεύω πως θα είχαμε λιγότερα νεύρα και η μέρα θα κυλούσε πιο όμορφα.

υγ1.Τα τραγούδια που έχω στο mp3 δεν έχουν καμία λογική στη σειρά που βρίσκονται και καμία σχέση μεταξύ τους!(μερικά απο αυτά)

υγ2.Ελπίζω όσοι με έχουν δεί να κυκλοφορώ στο δρόμο να μην με έχουν περάσει για τρελή!

Πάω (μ)προς τα πίσω?

Αυτές τις μέρες όλα γίναν πολύ γρήγορα και ακόμα δεν έχω συνηθίσει την νέα πραγματικότητα.
Έκλεισα ένα κεφάλαιο της ζωής μου και νομίζοντας πως θα ανοίξω ένα καινούριο τελικά ήρθε και έσκασε μπροστά μου ένα παλιό που το είχα κλείσει με μεγάλη ευχαρίστηση και ανάκτηση της ψυχικής μου ηρεμίας!
Τελικά απ'οτι φάνηκε δεν είχε κλείσει οριστικά...

Πριν δυόμισι χρόνια είχα παραιτηθεί απο μια δουλειά που με άγχωνε υπερβολικά , με πίεζαν μέχρι να λυγίσω και όσο εγώ έδινα τόσο αυτή ζητούσε κι'άλλο.Δεν άντεξα και μετά απο τρία χρόνια που με μονοπωλούσαν, τους είπα οτι θέλω να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου και αποχώρησα.Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα όταν έκλεισα την πόρτα του γραφείου πίσω μου.Ένα αίσθημα ελευθερίας τόσο έντονο που νόμιζα οτι όποιος περνούσε δίπλα μου θα μπορούσε να το νιώσει.Εκείνη τη μέρα ξαναβρήκα τον εαυτό μου.

Πάντα γύριζα για να τους δω και να πούμε τα νέα μας, αλλά μόνο γι'αυτό.Μέχρι χθές.Πήγα πάλι να τους δω νομίζοντας πως θα τα πούμε λιγάκι και θα φύγω όπως πάντα..

Αλλά δεν έφυγα και όχι μόνο δεν έφυγα αλλά θα πρέπει να πηγαίνω να τους βλέπω(!)κάθε μέρα.Δεν είχα και πολλές επιλογές αφού οι στατιστικές είναι εναντίον μου.Άλλωστε και εγώ τότε αυτή τη δουλειά την είχα βρεί μέσω γνωστού.

Το μόνο που είναι διαφορετικό ίσως, είναι η προοπτική για κάτι καλύτερο μέσα στον επόμενο χρόνο το οποίο μπορώ να το πετύχω μόνο μέσω της συγκεκριμένης δουλειάς και αυτό είναι το μόνο που με έπεισε να κάνω το πισωγύρισμα.

Είναι μεγάλο το αντίτιμο όμως και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πληρώσω μέχρι το τέλος.Είναι πολύ απαιτητική δουλειά που σε καθηλώνει και δεν σου αφήνει περιθώρια για τίποτα άλλο.

Πως τα κατάφερα να πάω μπροστά προχωρόντας προς τα πίσω δεν έχω καταλάβει ακόμη...

Χρήζω ψυχιάτρου?

Απο μειλ....





Αυτά είναι αυτοκόλλητα στο Ιαπωνικό Μετρό για την προτεραιότητα στα καθίσματα από τα αριστερά προς τα δεξιά:


Άτομο με χτυπημένο χέρι
Άτομο που κρατάει παιδί
Έγκυος γυναίκα
Άτομο με χτυπημένο πόδι


Κατά την Ιαπωνική λογική όποιος σκέφτηκε οτιδήποτε άλλο πρέπει να επισκεφτεί ψυχίατρο!!!!

Ποιός είναι ο λογικός οεέοοοοο???

Την ψάχνεις, στην βρίσκουν?

ΤΑ ΝΕΑ , 16/01/2007 , Σελ.: N15Κωδικός άρθρου: A18740N151ID: 553439



Ψάξε ψάξε, δεν θα τη βρείς!!

Που πάει ο (παλιός) χρόνος?

…και που οι συνήθειές του?

Είναι φυσικό όταν τα χρόνια περνούν και φεύγουν να αφήνουν πίσω τους νέες συνήθειες και δεδομένα.

Παλιότερα θα μας φαίνονταν πρωτόγνωρα και ξένα αλλά με τα χρόνια όλα αυτά μας φαίνονται λογικά και αυτονόητα(εκτός από τους μεγαλύτερους ίσως).

Μερικά από αυτά που έχουν αλλάξει…

-Όταν ακούμε κάποια συγκεκριμένη μελωδία ή μουσικό κομμάτι τρέχουμε να σηκώσουμε το κινητό(!)

-Όταν βγαίνουμε από το σπίτι εκτός από το να σιγουρευτούμε ότι πήραμε τα κλειδιά τσεκάρουμε επίσης αν έχουμε πάρει…το κινητό(το δεύτερο κινητό),το MP3, το Ipod, ακουστικά, το Laptop,το Palmtop, το flash disk, το Bluetooth usb και handsfree κ.α.

-Πολλές φορές όταν κυκλοφορούμε στο δρόμο πνιγόμαστε στα…καλώδια.

-Δεν έχουμε κασσέτες και το κασσετόφωνο(αν υπάρχει πια) είναι στο πατάρι.

-Χρησιμοποιούμε όλο και λιγότερο το στυλό, πολλοί έχουν χρόνια να αγοράσουν μολύβι.

-Για να βράσουμε νερό ανάβουμε το βραστήρα ή βάζουμε την κούπα στο φούρνο μικροκυμάτων(το γκαζάκι το χρησιμοποιούμε μόνο για πυροδότηση!)

-Όσο η οθόνη που βλέπουμε ταινίες μεγαλώνει τόσο το dvd player μικραίνει.

-Όσο τα γυαλιά μυωπίας μικραίνουν, τα γυαλιά ηλίου τείνουν να καλύψουν όλο το πρόσωπο!

-Μπορούμε να αλλάξουμε τα κανάλια της τηλεόρασης με το ρολόι μας.

-Μιλάμε στο τηλέφωνο από τον υπολογιστή.

-Πολλοί από εμάς δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ γραμματόσημο(όχι για συλλογή) και ούτε πρόκειται.

-Τη σοκολάτα τη βάζουμε στο σώμα μας, τα φύκια στο στόμα μας, τη μπύρα στα μαλλιά μας και τη σιλικόνη…παντού!

…και τα καλύτερα έρχονται!

υ.γ. ο υπολογιστής μου είναι βαριά άρρωστος....

Γιατί με κοιτάς?

Γιατί έχει μια παράξενη μέρα σήμερα.

Γιατί δεν ξέρω πως να σε προστατέψω.

Γιατί στεναχωριέσαι.

Γιατί έχεις χάσει το δρόμο σου.

Γιατί όλοι φεύγουν.

Γιατί το υλικό σου δεν είναι σαν των άλλων.

Γιατί μόνο εγώ μπορώ...

Μαμά μεγάλωσα?

Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες.

Είναι κάτι παιδιά που μένουν πάντα παιδιά, όχι στην ψυχή κάτι που θα ήταν πολύ όμορφο, αλλά στο μυαλό.
Τα παιδιά αυτά δεν τα αφήνει η μαμά τους να γίνουν άντρες. Είναι ερωτευμένες με τα αγόρια τους και γαντζώνονται πάνω τους όπως θα έκαναν και πάνω σ’έναν βράχο για να μην πέσουν στο γκρεμό. Τα θέλουν τόσο πολύ, κατάδικά τους, που από μικρά τα μεγαλώνουν με τέτοιο τρόπο ώστε να τους κάνουν σαφές πως καμία άλλη γυναίκα δεν μπορεί να τους αγαπήσει και να τους φροντίσει όσο αυτές.

Εδώ γεννιέται και ένα ερώτημα στο μυαλό μου, γιατί θα πρέπει η εκάστοτε γυναίκα να φροντίσει τον κανακάρη κάποιας μάνας? Εμείς τα κοριτσάκια μανάδες που μας φροντίζουνε δεν έχουμε? Γιατί θα πρέπει να κανακεύω ένα μωρό που δεν το έχω γεννήσει? Εγώ δεν χρειάζομαι αγάπη, φροντίδα και κανάκεμα? Γιατί λοιπόν να μην φροντίζει ο ένας τον άλλο?

Πολλές από τις γυναίκες αυτές είναι είτε στερημένες από συζυγική αγάπη είτε στερημένες από την παρουσία του άντρα τους, έτσι έχοντας την ανάγκη να νιώσουν την ασφάλεια που δεν τους έδωσε, την αναζητούν μέσα από το παιδί τους, το αγόρι τους.
Αυτές οι γυναίκες πάντα διεκδικούν την αγάπη του γιου τους και πολλές φορές ο εγωισμός τους φτάνει στο σημείο να εμποδίζουν κάθε σχέση με άλλη γυναίκα.
Οι άντρες αυτοί ζουν πάντα με τη μαμά τους.

Ο Π. είναι ένα παιδί, γιατί η μαμά του λέει πως είναι παιδί και θα παραμείνει για πάντα παρόλο που διανύει την τρίτη δεκαετία της ζωής του.
Ο Π. κάνει σχέσεις με γυναίκες και όνειρα για οικογένεια μα πάντα μαζί με τη μαμά του. Πάντα πάει για ψώνια με τη μαμά του και παίρνει μόνο ότι της αρέσει. Η μαμά του πάντα φροντίζει να του έχει έτοιμο το γαλατάκι του το πρωί και ενημερώνει και την εκάστοτε φίλη του πως το πίνει και τι του αρέσει να τρώει σε περίπτωση που δεν είναι εκείνη εκεί να τον φροντίσει. Ο Π. λέει τα πάντα στη μαμά του, από το τι έφαγε που πήγε και τι έκανε μέχρι τα προσωπικά των φίλων του και συζητάνε με τις ώρες.
Πολλές φορές δεν βγαίνει για να της κάνει παρέα και νιώθει πολύ ωραία όταν τη βγάζει έξω(τη μαμά του..). Τρελαίνεται να της αγοράζει μικροδωράκια και λουλούδια χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Απαιτεί να έχει καλές σχέσεις με τη μαμά του η φίλη του γιατί αν δεν έχει παύει να την αγαπά και ψάχνει την επόμενη. Επιδιώκει να περνούν πολλές ώρες οι τρεις τους και να κάνουν διάφορα όλοι μαζί όπως εκδρομές, διακοπές, βόλτες κλπ. Η μαμά του σε όλους μόνο γι’αυτόν μιλάει, τον παινεύει και πάντα υπερβάλλει. Ποτέ δεν παραδέχεται πως το παιδί της φταίει σε κάτι ή πως έκανε κάποιο λάθος. Αν όμως το παραδεχτεί συμπληρώνει πως δεν φταίει, πάντα κάποιος άλλος φταίει που το παιδί της έκανε λάθος, πράγμα σπάνιο.
Όταν τη στεναχωρεί της ζητάει συγγνώμη με λουλούδια και γλυκά, την παίρνει αγκαλιά και κλαίνε μαζί…



Ο Δ. είναι 55 χρονών και η μαμά του γύρω στα 83. Ζουν μαζί οι δυο τους.
Ο Δ. έλειψε 8 χρόνια για σπουδές στο εξωτερικό, έζησε μόνος του, έκανε κάποιες αποτυχημένες σχέσεις και γύρισε στο πατρικό του από όπου δεν ξαναέφυγε ποτέ.
Στις προσπάθειες μερικών φίλων του να του γνωρίσουν κάποια κοπέλα, πολύ καλή για τα δεδομένα του, η μαμά του αντέδρασε με τη δικαιολογία ότι δεν του κάνει. Δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του, γιατί είναι παιδί σύμφωνα με τη μαμά του, αλλά και γιατί δεν χρειάστηκε.
Τη βγάζει βόλτα, την πάει στην εκκλησία, στις φίλες της, της κάνει παρέα, την πάει στο γιατρό και της κάνει τα καθημερινά ψώνια.
Και όχι μόνο… όταν έσπασε το χέρι της και δεν μπορούσε να κάνει πολλές κινήσεις με το αριστερό γιατί είναι μεγάλη πια, τον φώναζε κάθε φορά που πήγαινε στην τουαλέτα να της κατεβάσει(και μετά να της ανεβάσει) το εσώρουχό της…




Ο Μ. είναι 52 χρονών και δεν παντρεύτηκε ποτέ γιατί δεν βρήκε καμία άξια γυναίκα. Έμενε με τη μαμά του μέχρι που εκείνη έφυγε από τη ζωή και τώρα ζει μόνος του στο σπίτι της μαμάς του.
Όταν εκείνη αρρώστησε πολύ βαριά προσέλαβε μια κοπέλα να την προσέχει όσο εκείνος ήταν στη δουλειά. Όταν όμως γύριζε σπίτι δεν άφηνε την κοπέλα να την αλλάζει όταν λερωνόταν γιατί έλεγε ότι δεν το κάνει καλά και την άλλαζε μόνος του…



Ο Ν. είναι 49 χρονών και ζει με τη μαμά του. Είναι άρρωστη όμως και χρειάζεται βοήθεια γιατί έχει ένα είδος παράλυσης. Ο Ν. δεν δουλεύει και φροντίζει τη μαμά του. Αρνείται να προσλάβει μια "ξένη" για να βοηθάει τη μαμά του και επιμένει να την κάνει ο ίδιος μπάνιο…

Γιατί??

Γιατί το σώματα των κολοριφέρ δεν έχουν χέρια,πόδια και κεφάλι?

Γιατί?

Η αγαπημένες μου ερωτήσεις ξεκινούν μ'αυτή τη λέξη!Δεν το κάνω επίτηδες αλλά μπορώ να ρωτάω με τις ώρες αν ξέρω τον δύσμοιρο που απευθύνεται η ερώτηση(μην τρομάξω και ξένο κόσμο!)και ξέρω οτι τις αντέχει βέβαια.

Μπορώ άνετα να συναγωνιστώ με ένα τρίχρονο παιδάκι.

Ίσως μου έχει μείνει απωθημένο απο μικρή αν δεν μου απαντούσαν...και τώρα πληρώνουν τα σπασμένα αθώοι άνθρωποι.

Το καλύτερό μου πάντως είναι να ρωτάω, γιατί, τα μικρά παιδάκια που πέφτουν στα χέρια μου!Καλά δεν έχουν πέσει και πολλά,ένα δύο(για να πέσεις στα χέρια κάποιου πρέπει να είσαι ψηλότερος απ'αυτόν?).Βέβαια η απάντηση που πήρα με έστειλε κανονικά..

Πρίν χρόνια..

Κοριτσάκι(που το κρατούσε η κολλητή μου)γύρω στα πέντε.

Μετά απο πολλές ερωτήσεις εκατέροθεν(ομολογώ πως με νίκησε!)παίρνει σοβαρό ύφος και μου λέει στο άσχετο"εσύ δεν θα παντρευτείς με τον Α."!(Εγώ εντωμεταξύ είχα σχέση μ'αυτόν 4 χρόνια και δεν μας περνούσε απ'το μυαλό να χωρίσουμε-ούτε να παντευτούμε εννοείτε..)

"Γιατί?"

"Γιατί δεν ταιριάζετε"

Μετά απο μισό χρόνο χωρίσαμε!

Τελικά έχουν δίκαιο,απο μικρό και απο τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.

Νομίζω πως τον επόμενο θα τον πάω να της τον γνωρίσω για να ξέρω τι μου γίνεται..

Πότε?

Θέλω πολλά απ'τη ζωή μου το συγκεκριμένο διάστημα αλλά το χειρότερο είναι οτι τα θέλω τώρα σαν κακομαθημένο παιδάκι!

Όχι άδικα πιστεύω..

Αυτό που θέλω τώρα είναι να πάω διακοπές(τώρα όμως!)και μόλις γυρίσω να έχουν λυθεί αυτόματα όλα μου τα προβλήματα!

Αχ και νά'μουν σ'αυτό το σκαφάκι(τώρα)..

Επίσης θέλω ένα τζίνι να μου εκπληρώσει επτά επιθυμίες..

Επίσης θέλω αν γίνεται να μην αρρωστήσω.Αν γίνεται η γριπούλα να με προσπεράσει,ήδη έχω πονοκέφαλο και κρυώνω συνέχεια..

Αυτά θέλω.

Θα τα καταφέρω ή θα τα μεταφέρω?

Συνήθως δεν μπαίνω στον κόπο να βάζω στόχους για το νέο έτος γιατί ποτέ δεν τους θυμάμαι!Ίσως είναι και μια άμυνα για να μην αγχώνομαι οτι πρέπει να πετύχω κάτι ή είναι το γεγονός οτι γενικά είμαι άνθρωπος του τώρα.

Φέτος λέω να κάνω μια αλλαγή, δεν έχω την δικαιολογία οτι θα τους ξεχάσω αφού θα είναι γραμμένοι εδώ(κυριολεκτικά!)

Ας ξεκινήσω απο τους εφικτούς..

• Να καταφέρω να κάνω επιτέλους εκείνο το ταξίδι που θέλω όσο τίποτα άλλο!
• Να περάσω όσο καλύτερα μπορώ!Να μου μείνει αξέχαστο!
• Να απαλλαγώ απο περιττούς που δεν μου προσφέρουν τίποτα και να κρατήσω μόνο αυτούς που πραγματικά αξίζουν.(και άργησα)
• Να πετύχω σε όλες τις εξετάσεις που θα δώσω.(ε δεν θα δωσώ και για τη nasa!)
• Να αλλάξω σπίτι.(αυτό και αν άργησα!!!)
• Να προσπαθήσω να κάνω αποταμίευση(σιγά μην περισσεύει τίποτα!)
• Να πάω γυμναστήριο(επιτέλους!)
• Να χάσω κανα κιλό!(επιγόντως!)
• Να κόψω την απαίσια συνήθεια να τρώω τα νύχια μου!(έχω ήδη κάνει την αρχή!)
• Να γραφτώ σε σχολή χορού.(και να ερωτευτώ τον δάσκαλο..και φυσικά να με ερωτευτει και αυτός!)
• Να σταματήσω να παραγγέλνω φαγητό απ'έξω.(εκτός απο μερικές εξαιρέσεις!)

Και οι λιγότερο εφικτοί(μάλλον ανέφικτοι!)

• Να αγοράσω δικό μου σπίτι, μονοκατοικία με κήπο μεγάλο, γεμάτο λουλούδια,τα αγαπημένα μου ζωάκια και θέα στη θάλασσα και να είναι πάντα γεμάτο με αγαπημένους φίλους,οικογένεια κλπ!(επίσης να αποκτήσω και εξοχικό!)
• Να αγοράσω ένα μεγάλο κότερο(πάμε μια βόλτα?)και να πηγαίνω βόλτες με τους φίλους μου!Είναι αυτονόητο οτι θα είμαι ο καπετάνιος...!
• Να κερδίσω το λαχείο(άσχετα αν δεν αγοράζω!)
• Να βρώ ένα λαχείο στο δρόμο και να είναι το τυχερό!(συνέχεια απο το προηγούμενο)
• Να μάθω πέντε γλώσσες(άπταιστα!)
• Να μάθω να παίζω ντράμς, κιθάρα,φυσαρμόνικα και πλήκτρα(εννοείτε τέλεια!)
• Να αποκτήσω ένα μικρό αεροπλανάκι(όχι παιχνίδι!)και να μάθω να το πιλοτάρω μόνη μου!
• Να στείλω τους γονείς μου κρουαζιέρα με το κρουαζιερόπλοιό μου και να κάνουν διακοπές για πάντα!
• Να ταξιδεύω συνέχεια.(τόσα μεταφορικά μέσα έχω!)
• Να αποκτήσω δικιά μου δουλειά(και να είναι πετυχημένη φυσικά)
• Να πάω μια βόλτα στο φεγγάρι με το ιδιωτικό μου διαστημόπλιο παρέα με τους φίλους μου και εννοείτε οτι θα οδηγώ εγώ.(!!!)
• Να αποκτήσω σχολή καταδύσεων και να διδάσκω εγώ!

Νομίζω πως ήταν καλύτερα τις προηγούμενες χρονιές που δεν έβαζα στόχους.Κάτι θα ήξερε ο εγκέφαλός μου που δεν τα συγκρατούσε..

Κατεβαίνω σιγά σιγά στη γη τώρα..

Καλά μυαλά!

Χήρα ή ζωντοχήρα?

Καλοσυνάτη, ευπρεπεστάτη και καλοστεκούμενη κυρία(υπαρκτό πρόσωπο), παρα-πατημένα τα δεύτερα ήντα, έχει σοβαρότατα προβλήματα με τον κύριο σύζυγό της και σκέφτεται να τον χωρίσει.

Κάποια μέρα απ'το πολύ κέρατο δεν χωράει ούτε στο σπίτι της να μπεί, φτάνει στο αμήν και του ανακοινώνει την απόφασή της.

Αυτός τα φέρνει απο δώ τα φέρνει απο κεί,της μιλάει γλυκά(ούτε την πρώτη νύχτα του γάμου τέτοιο πράγμα-έχει κάνει πράκτις με την έτσι μάλλον)της υπόσχεται αυτά που ήθελε να ακούσει(φοβάται λίγο και τη μοναξιά)..και την τουμπάρει.

Περνάνε οι μέρες αλλά αυτός μετά απο λίγο(μπορεί και ώρες..) αρχίζει πάλι τα ίδια.

Στο σπίτι. Η καλοσυνάτη κυρία τηλεφωνεί σε μια φίλη της εξίσου καλοσυνάτη.

Ντριιιιν.

Ναι?

Έλα Κούλα η Τούλα είμαι.Τι κάνεις?Καλά ευχαριστώ εσύ κλπ κλπ.

Πάμε αύριο στα μαγαζιά που θέλω να πάρω ένα παλτό?

Πάμε!

Και πήγαν.

Κούλα-αυτό είναι πολύ ωραίο!Καφέ, που είναι και της μόδας!

Τούλα-καλό είναι αλλά δεν μου κάνει το χρώμα..Πάνε αλλού.

Κούλα-α,αυτό είναι όνειρο!σου πάει πολύ!

Τούλα-Δεν είναι αρκετά καλό για την περίσταση..Πάνε αλλού.

Κούλα-λοιπόν αυτό είναι τέλειο!αυτό να πάρεις!

Τούλα-ναι αλλά δεν είναι μαύρο..

Κούλα-γιατί θες ντε και καλά μαύρο και καλό???

Τούλα-θα σου πω κάτι αλλά μην το πεις σε κανέναν...

Κούλα-ναι εντάξει(..ναι καλά!)

Τούλα-πήγα στην κυρία Αστέρω την αστρολόγα τότε που ήθελα να χωρίσω τον άντρα μου και μου είπε να μην τον χωρίσω γιατί είδε στα άστρα οτι θα πεθάνει!Ε, που να τρέχω για καλό παλτό τελευταία στιγμή...

Κούλα-!!!!!!!!!!!!!!!

Απο τότε έχουν περάσει 2 χρόνια και το παλτό είναι φυλαγμένο σε ειδική σακούλα με ναφθαλίνες και περιμένει ακόμα να εκπληρώσει το σκοπό του...!

Να σε πετάξω κάπου?

Παραμονή Πρωτοχρονιάς απόγευμα προς βράδυ και ξεκινάω με διάθεση που ισορροπεί ανάμεσα στο χάλια και το "τουλάχιστον θα έχει φαί",να πάω απ'το σπίτι μου σε συγγενικό σπίτι με ταξί.Είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά οτι πιο πιθανο θα ήταν να μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι παρά να βρώ ταξί το επόμενο 20άλεπτο αλλά για καλή μου τύχη(έτσι νόμιζα τότε!)με το που βγαίνω στο δρόμο βλέπω ένα ταξί να μου αναβοσβήνει τα φώτα με αποτέλεσμα να με στραβώσει, να μην δω τα άλλα 2 άτομα που είχε ήδη μέσα και του κάνω νόημα.Σταματάει,του λέω που πάω και μου κάνει νόημα "μπές".

Μπαίνω.

Κατάσταση ταξί μέτρια,ντράιβερ 35 με 40 αξύριστος 4 ημερών,φοράει σκουφί(σημ.δεν κάνει πολύ κρύο ούτε είναι καράφλας γιατί βλέπω πλούσιο, σγουρό, άλουστο μαλλί να εξέχει απο πίσω)

και στο ραδιόφωνο ντέρτι εφεμ(κλαψ..!σημ.έχει γαμάτη διαφήμιση)!

"Γειά σας,χρόνια πολλά!"

"....."

Ενταξει λέω,ο άνθρωπος θα έχει νεύρα που δουλεύει τέτοια μέρα,τέτοια ώρα.

Εκεί που πηγαίναμε ωραία και καλά περνάει την στροφή που έπρεπε να στρίψει και πηγαίνει προς εντελώς αντίθετη κατεύθυνση απο τον προορισμό μου!Αρχίζω και αγχώνομαι,"μήπως δεν άκουσε που πάω?" και εκεί που ετοιμαζόμουν να του το υπενθυμίσω (άνθρωπος είναι μπορεί να το ξέχασε)σταματάει και ξεφορτώνει τους άλλους 2.

Ωραία λέω εγώ, τώρα βουρ για εκεί που πάω.

Μπαίνει απο ένα στενό,στρίβει απο ένα άλλο και βγαίνει στο σωστό δρόμο,επιτέλους!Και εκεί που πηγαίναμε πάλι ωραία και καλά χάνει και δεύτερη στροφή!

Τι στο διάολο, λέω, μήπως ξέρει κανέναν άλλο δρόμο πιό γρήγορο που δεν ξέρει κανένας άλλος?,μήπως είναι κλείστός ο δρόμος που έπρεπε να πάει?,μήπως θέλει να με ξεναγήσει στην αθενς μπαι ναιτ?.

Προσπαθώντας να μπώ στο κλίμα των εορτών και να μην έρθω σε αντιπαράθεση μαζί του,κάνω τον μαλάκα(παλιά μου τέχνη...) και λέω να απολαύσω την διαδρομή και να χαζέψω τα λαμπάκια(και τους τελευταίους ταλαίπωρους που προσπαθούσαν να φτάσουν στα σπίτια τους περιμένοντας μάταια κάποιο λεωφορείο).

Αλλά όοοοοοχι,ο καλός ταξιντραιβερούλης είχε βάλει σκοπό να χαλάσει την ωραιότατη ισορροπία της διάθεσής μου που με το ζόρι διατηρούσα.Κάθε 1 μέτρο σταμάταγε πατώντας με μίσος το φρένο(με κίνδυνο να βρεθούμε αγκαλίτσα!-καθόμουν πίσω του),άκουγε τους καινούριους προορισμούς και συνέχιζε το βιολάκι σταμάτα-ξεκίνα.

Γαμώτο,σκέφτομαι,πόσα θα πληρώσω μ'αυτη την καθυστέρηση και γυρίζω να κοιτάξω το ταξίμετρο(πως μου είχε ξεφύγει νωρίτερα?).Και τότε το είδα κυρίες και κύριοι,ένα ωραιότατο-φωτεινότατο-πεντακάθαρο και κενό(!)ταξίμετρο.Ναι, μάλιστα κενό.Αναμένο μεν,χωρίς αριθμούς να τρέχουν χαρωποί μέσα δε!

Υπομονή,σκέφτομαι μπορεί να του χάλασε του ανθρώπου και να μην πρόλαβε να το επισκευάσει(θίνκ πόζιτιβ..),αλλά δεν θα του δώσω και οτι ζητήσει αν είναι εξωφρενικό.

Συνεχίζουμε την τουρνέ μας με τον κλασσικό πια τρόπο, γκάζι-1 μέτρο-φρένο και πάνω στην προσπάθειά μου να σκεφτώ θετικά και να ηρεμήσω κάνει την μαγική κίνηση..βγάζει το κινητό του.

Και δεν το έβγαλε για να απαντήσει σε κάποια κλήση ούτε για να πάρει τηλέφωνο αλλά πολύ απλά για να στείλει μήνυμα..!

Όχι ένα,ούτε δύο αλλά μέχρι να κατέβω είχε στείλει τουλάχιστον 5 αν είδα καλά!Και φυσικά για να τα γράψει έπρεπε να κοιτάει το κινητό και όχι το δρόμο!Και εφόσον ήταν και ευηπόληπτος οδηγός και δεν ήθελε να με σκοτώσει πήγαινε με 10(το πολύ)χιλιόμετρα την ώρα,στα φανάρια δεν ξεκινούσε αν δεν του κορνάρανε,πάντα άφηνε κάποιον που ήθελε να μπεί στη λωρίδα μας και περιέργως πάντα έβλεπε αυτούς που του έκαναν νόημα και σταματούσε να τους ρωτήσει που πάνε!!!!!

Άξιος και πολυτάλαντος άνθρωπος δε μπορώ να πω.

Ε,κάπου εκεί άρχισα να χάνω την υπομονή μου και να ξεφυσάω δυνατά μπας και καταλάβει..αμ δέ!Σταματάει,παίρνει και άλλον έναν και συνεχίζει το πασίγνωστο πια γκάζι-μήνυμα-1 μέτρο-μήνυμα-φρένο-μήνυμα!

Και εκεί που ξεφύσαγα χάνω το δρόμο!Δεν είχα ιδέα πια που είμασταν.Με πιάνει ένας πανικός μην με πάει βόλτα και στην υπόλοιπη Αθήνα και πάνω που πήγα να ρωτήσω που είμαστε,στρίβει και βγαίνει στο δρόμο μου!Επιτέλους!Μετά απο μια περιοδία 25 λεπτών του λέω να με αφήσει.Πατάει φρένο με τον κλασσικό τρόπο "το μισώ θανάσιμα"και μου απλώνει πολυ γοητευτικά τη χερούκλα του μες τη μούρη!

"Πόσα?"του λέω

"Τόσα!"μου λέει(με έκλεψε μόνο 2 ευρώ ο γλυκός μου..)

Του τα δίνω χωρίς να πω τίποτα και βγαίνοντας κοπανάω την πόρτα με όλη μου τη δύναμη λέγοντας την περίφημη σε όλους μας λεξούλα"μαλάκα!" ολίγον δυνατά με απώτερο σκοπό να με ακούσει!Αλλά ο χρυσός μου έφυγε αμέσως, μαρσάροντας οπότε δε νομίζω να άκουσε τίποτα(..για καλή μου πιθανόν τύχη!)

Σε έξαλλη κατάσταση πιά,βγάζοντας καπνούς,αφρούς και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσα να βγάλω αν ήμουν ηρωας καρτούν,πάω προς το σπίτι.

Χτυπάω,μου ανοίγουν,μπαίνω.

Αρχίζω να τους λέω τι μου συνέβει με νεύρα.Πολλά νεύρα.Άπειρα νεύρα.

Στο δωμάτιο μπαίνει ο πατέρας μου που έχω να τον δω μέρες, με μάτια πρησμένα απο τον ύπνο και το κλασσικό σημάδι απο το μαξιλάρι στο μάγουλο..

"Γειά σου μπαμπα!τι κάνεις?,χρόνια πολλά!,τώρα ξύπνησες?(δούλευε το πρωί),μήπως σε ξύπνησα εγώ?"

Και ο καλός μου κατά τα άλλα πατερούλης που φυσικά εγώ τον είχα ξυπνήσει με την κατά τα άλλα γλυκιά μου φωνούλα με καλοδέχτηκε..

"Άι παράταμε!"...

Βρε δεν μου έπεφτε καλύτερα ο ουρανός στο κεφάλι?

Καλή χρονιά εβριμπόντι!!