Ξυπνάς?

Ξυπνάω το πρωί από ένα θόρυβο της διπλανής και με τρόμο ανακαλύπτω πως έπρεπε να είμαι στη δουλειά πριν μισή ώρα.
Μέσα σε χρόνο ρεκόρ 30 δευτερολέπτων ντύνομαι κυριολεκτικά με ότι βρήκα μπροστά μου, ευτυχώς ταίριαζαν(!), φοράω τα γυαλιά ηλίου για να μην φαίνονται τα πρησμένα μου μάτια και οι γραμμές ολόβερ και τρέχω πανικόβλητη για ταξί. Με λούζει κρύος ιδρώτας, δεν βρίσκω ταξί, ώρα αιχμής, όλα τριπλοκούρσες.
Μπαίνω σε έναν διπλοκουρσά, ακούω όλη την φρικαλέα συζήτηση με τον μπροστινό, με προφορά καράβλαχου αξύριστου νεόπλουτου του κερατά με άπειρα κόμπλεξ και ψωνισμένο υφάκι του κώλου(οκ έχω νεύρα) να γειώνει τους πάντες και τα πάντα, να κάνει βαρυσήμαντες δηλώσεις του στυλ « δεν παντρεύομαι γιατί έχω χιλιάδες γυναίκες στα πόδια μου να με παρακαλάνε και να μου κάνουν ότι θέλω… (excuse me?) και φυσικά μετά από αμέτρητα χρόνια βαθιάς σκέψης και περισυλλογής να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ‘η πολιτεία φταίει για όλα’! Και κατέληξε λέγοντας ότι θα φύγει από την #@*#$@Αθήνα και θα πάει να ανοίξει μια ταβέρνα στο χωριό του και τι βλάκες που είμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, τα θύματα που μένουμε ακόμα εδώ.. Οκ δεν είναι και το καλύτερο μέρος του κόσμου, ούτε η πιο όμορφη πόλη, η πιο καθαρή, ή η πιο φιλόξενη, αλλά αφού το βλέπει έτσι ας μας κάνει τη χάρη, να λιγοστεύουμε σιγά σιγά.. Έχει βρίσει πολλάκις τις γυναίκες και τους πάντες γενικά και όταν ο συνομιλητής του τον επαναφέρει λέγοντας πως υπάρχουν και γυναίκες μπροστά(εγώ και η άλλη βρε-έχει πάρει και άλλη μια ενδιάμεσα ο κάφρος) και δεν είναι σωστό να μιλάει έτσι, λέει το κορυφαίο ‘έλα μωρέ δεν ακούνε αυτές’!
Και αφού με ξεφορτώνει ένα τέταρτο περπάτημα μακριά από τη δουλειά μου ο πανάθλιος, φτάνω καταϊδρωμένη (και τελευταία βεβαίως βεβαίως) και μετά από γρήγορες σκέψεις(αναλαμπή δηλαδή) μπαίνω αιφνιδιαστικά στο γραφείο του μπος και του λέω με θλιμμένο μαζί με τρομοκρατημένο ύφος(μόνο που δεν έκλαιγα !εντ δε οσκαρ γκοους του…)ότι δεν είμαι καλά και μάλλον έχω πάθει δηλητηρίαση!
Με κοιτάζει με το πιο απαξιωτικό ύφος που θα μπορούσε να πάρει η μούρη ανθρώπου(ή μάλλον αφεντικού!) αλλά δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι λέω ψέματα οπότε με παραπέμπει στον συμπαθέστατο φαρμακοποιό γείτονα να μου δώσει κάτι να μου περάσει.. Και το θέατρο συνεχίζεται! Φεύγω αμέσως το ίδιο τρομοκρατημένη και πάω με το ίδιο ύφος στον συμπαθέστατο φαρμακοποιό γείτονα και του λέω το ίδιο παραμύθι μην τυχόν και πέσει μούρη με μούρη με τον μπος και του πει τίποτα άσχετο. Πρέπει να ήμουν πολύ πειστική γιατί μου είπε πως δεν φαινόμουν καθόλου καλά να σημειωθεί ως είχα ξυπνήσει λίγη ώρα πριν και έτρεχα πανικόβλητη!)
Παίρνει λοιπόν το σοβαρό του, το ύφος της δουλειάς που λένε και μου δίνει ένα κουτάκι χάπια που ούτε καν ακούω τις οδηγίες , κάθε πότε και πώς να τα παίρνω και φεύγω πάλι για τη δουλειά όπου φροντίζω να με δει κάποιος και καλά να τα παίρνω.. Φυσικά το ομορφούλικο και πολύχρωμο χαπάκι κατέληξε στην τσέπη μου και μπορεί να μην έκανε τη δουλειά που έπρεπε να κάνει αλλά την δική μου μια χαρά την έκανε!
Και παρόλη τη νύστα μου και το αγχωμένο ξεκίνημα της μέρας, είχα πιο καθαρό μυαλό από ποτέ και τελείωνα με απίστευτη ταχύτητα τις υποχρεώσεις μου!

Σκέφτηκα να ανοίξω τις κάψουλες με τα χαπάκια τα οποία αποτελούνται από πολύχρωμα μικροσκοπικά μπαλάκια και να τα χρησιμοποιήσω για διακοσμητικό!

Μερικές μέρες απορώ..