Επιστολές κατεστραμμένων ή κατεστραμμένες επιστολές?

1.

« Αγάπη μου,
πάνε μέρες τώρα που έχω να μάθω νέα σου και δεν σου κρύβω πως τρομάζω με τις σκέψεις μου για ‘σένα.. Σκέφτηκα πολλές φορές πως δεν σου αξίζει αυτό που ζεις μαζί μου αλλά είμαι πολύ εγωιστής για να σ’αφήσω να φύγεις από την αγκαλιά μου. Σε θέλω δική μου, να μου ανήκεις, εσύ, το είναι σου, το μέσα σου, οι σκέψεις σου, το μυαλό σου, η ανάσα σου, ο πόνος σου, η χαρά σου, η ψυχή σου, οι αισθήσεις σου, το σώμα σου, το πνεύμα σου, παντοτινά και ολοκληρωτικά δική μου.

Ξέρω όμως αγάπη μου πως δεν θα σε έχω ποτέ έτσι. Μπορώ να έχω το σώμα σου μα το πνεύμα σου και την ψυχή σου δεν θα τ’αγγίξω ποτέ γιατί εσύ το θέλησες. Δεν μου το έχεις πει ποτέ μα το νιώθω αγάπη μου πως δεν σε έχω. Ποτέ δεν σε είχα. Όταν σε κρατάω στην αγκαλιά μου πολλές φορές νιώθω τόσο μόνος, σαν να υπάρχεις σε έναν άλλο κόσμο και να ζεις άλλη ζωή πλασμένη ονειρικά για ‘σένα και εγώ, σαν σε όνειρο που όταν θα ξυπνήσω θα χαθείς σαν σύννεφο από κοντά μου, πασχίζω να βρω τρόπο να σε κρατήσω όσο γίνεται πιο πολύ, να μην τελειώσει ποτέ το όνειρο… μην γίνει εφιάλτης. Μα το νιώθω πως διαλύεσαι μέρα με τη μέρα. Χάνεσαι και νιώθω ανήμπορος να σε κρατήσω. Πως γίνεται να κρατήσεις κάτι άυλο άλλωστε?

Ξέρω πως σε πλήγωσα πολλές φορές, μα ποτέ έχοντας επίγνωση εκ των προτέρων του μεγέθους της δυστυχίας που σου επέβαλλα και αν κρίνω από τα μάτια σου ήταν απέραντη και συνεχής. Ποτέ αγάπη μου δεν θέλησα να σε πληγώσω μα τελικά το κατάφερνα. Πάσχιζα για την ευτυχία μας, μα ποτέ δεν σε λογάριασα. Πάντα πίστευα πως οι αποφάσεις που έπαιρνα για εμάς σε αντιπροσώπευαν και ήταν για το καλό σου. Είχες δίκαιο όταν μου έλεγες από την αρχή πως δεν γυρίζεις πίσω, μα εγώ λυκάκι μου πίστευα πως με την αγάπη μου θα σου αλλάξω γνώμη και θα σε κάνω να δεις το σωστό. Γιατί για ‘μένα αυτό είναι το σωστό αγάπη μου.

Πάντα μου έλεγες πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος, παρά μόνο αυτό που λέει η καρδιά σου και η δική σου καρδιά αγάπη μου δεν γυρίζει πίσω. Μόνο που εγώ δεν ήθελα να το πιστέψω. Σε ήθελα πάντα δίπλα μου μα με τους δικούς μου όρους, με τα δικά μου θέλω, με τις δικές μου ανάγκες.

Δεν είμαι αχάριστος εγωιστής αγάπη μου, το καλό σου ήθελα πάντα, να μ’αγαπάς και να είσαι ευτυχισμένη κοντά μου. Μα σε λάθος μέρος την λάθος στιγμή.
Πάντα θα σε θυμάμαι αγάπη μου γιατί σ’αγαπώ και το ξέρω πως μ’αγαπάς και εσύ, μου το έχεις δείξει τόσες φορές άλλωστε και ας μην μου το λες τόσο συχνά όσο το έχω ανάγκη.
Μα δεν ξεχνώ και την πληγή που μου άνοιξες. Θα την κρατώ για πάντα μέσα μου και δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Το χειρότερο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει κανείς, να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Με έκανες να νιώσω ανήμπορος και σε μίσησα γι’αυτό. Ευχήθηκα πως κάποια στιγμή θα στο ανταποδώσω..

Τεντώνω το χέρι μου να σε κρατήσω ακόμα λίγο μα πιάνω το κενό. Μην μ’αφήνεις μόνο μου...Το σύννεφο που πήρε τη μορφή σου για λίγα χρόνια, χάθηκε για πάντα…»