Μύθος ή πλήρης απομυθοποίηση?

Αυτό το διάστημα έχω βαλθεί να απομυθοποιώ τα παραμύθια.

Το να δημιουργηθεί ένας μύθος είναι πανεύκολο, για να διατηρηθεί όμως, ειδικά αν έχει δημιουργηθεί πάνω σε σαθρό έδαφος, είναι από απλά δύσκολο έως και ακατόρθωτο.

Το δυσκολότερο είναι όταν ανακαλύπτεις πόσο έξω έπεσες και πρέπει να αποδεχτείς ότι πιάστηκες κορόιδο!

Είναι σαν τα σοκολατένια αυγά που μας χάριζαν το Πάσχα όταν ήμασταν μικρά.

Το περίμενες όλη τη μεγάλη εβδομάδα, το έβλεπες κάθε μέρα και σου τρέχαν τα σάλια, φανταζόσουν τη σοκολάτα να λιώνει στο στόμα σου, έπλαθες με τη φαντασία σου το πιο πρωτότυπο, διασκεδαστικό και ζηλευτό παιχνίδι και το τοποθετούσες στο εσωτερικό του. Μέχρι την Κυριακή του Πάσχα που ερχόταν η πολυπόθητη στιγμή και με τεράστια απογοήτευση ανακάλυπτες πως η σοκολάτα ήταν άγλυκη και μπαγιάτικη και το χειρότερο, πως το παιχνίδι ουδεμία σχέση είχε με αυτό που φανταζόσουν αφού στην καλύτερη ήταν κάτι μικρό, άσχημο και άχρηστο!

Κάτι παρόμοιο δεν συμβαίνει και με αυτούς που ερωτευόμαστε χωρίς να τους ξέρουμε? Κεραυνοβόλος θαρρώ λέγεται…!

Όταν πήγαινα Πέμπτη δημοτικού ήρθε ένα καινούριο παιδί στο σχολείο μας και από την πρώτη στιγμή που τον είδα τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα(όσο κεραυνοβόλα μπορεί να ερωτευτεί ένα παιδάκι σ’αυτή την ηλικία!)!

Λίγο το ότι είχε ζήσει στο εξωτερικό, λίγο ότι ήταν καινούριος και δεν ήξερα τίποτα γι’αυτόν, λίγο ότι ήταν μοναχικός, μελαγχολικός και συνεσταλμένος, λίγο μυστηριώδης, έπαιζε και κιθάρα (το αδύνατο σημείο μου όπως συνειδητοποίησα μεγαλώνοντας!) δεν ήθελα και πολύ και κάθε φορά που τον έβλεπα η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει!

Ο ανομολόγητος έρωτάς μου κράτησε μέχρι και την τρίτη λυκείου(!) όπου ή απομυθοποιήθηκε ή απλά ξεθώριασε. Μέχρι τότε όμως εγώ κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη σκέψη του. Στις σχολικές εκδρομές πάντα έφερνε την κιθάρα του και μας τραγουδούσε και εγώ πάντα τον κοιτούσα από μια γωνιά, απομακρυσμένη με τον φόβο μην αποκαλυφθώ και έλιωνα σε κάθε του χάδι στην κιθάρα φτιάχνοντας σενάρια με την φαντασία μου ότι τραγουδάει τους στίχους που έγραψε μόνο για ‘μένα.

Χάζευα λεπτομέρειες όπως τον τρόπο που κινεί τα δάχτυλά του παίζοντας, τις εκφράσεις του προσώπου του τραγουδώντας τον συντονισμένο χτύπο του ποδιού του για να κρατάει τον ρυθμό. Πάντα πήγαινα όταν εμφανιζόταν είτε σε κάποιο μαγαζί είτε σε κάποια εκδήλωση, έσερνα τις κολλητές μου μαζί και εκείνες μάζευαν τα κομμάτια μου φεύγοντας. Ήμουν προσηλωμένη μόνο σ’αυτόν, δεν υπήρχε κανείς άλλος, μόνο οι δύο μας και πάντα νοερά ότι τραγουδούσε ήταν αφιερωμένο σε εμένα.

Έψαχνα τη ματιά του και αγχωμένη ρωτούσα τις φίλες μου αν με κοιτάει. Τραγουδούσα και εγώ μαζί του με πάθος τα αγαπημένα μας τραγούδια και ταξίδευα με τη φαντασία μου με το καράβι του Καββαδία και εκείνον αγκαλιά. Θυμάμαι μια μέρα που τον είδα μετά από πολύ καιρό, ήμουν με την κολλητή μου και προσπάθησε να με προειδοποιήσει αλλά μάταια. Μόλις τον είδα ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά σαν να θέλει να σκίσει το δέρμα μου και να βγει έξω, τα γόνατά μου λύγισαν και δεν μπορούσα να σταθώ όρθια και ξαφνικά άρχισα να ζαλίζομαι και να τρέμω ολόκληρη και ας ήταν μέσα καλοκαιριού.

Ποτέ μα ποτέ δεν τόλμησα να του μιλήσω μέχρι την τελευταία χρονιά που θα τον έβλεπα. Ανάγκασα σχεδόν, έναν φίλο μου που τον ήξερε, να του πει να έρθει να καθίσει μαζί μας και έτσι άρχισα δειλά δειλά να λέω τα πρώτα μου τρεμάμενα λογάκια. Μιλούσαμε για άσχετα θέματα, εγώ φυσικά ελάχιστα, μέχρι που ήρθε η ώρα να φύγουμε. Περπάτησα δίπλα του και ένιωσα πως κάτι δεν πάει καλά. Δεν αισθανόμουν άνετα. Κάτι μέσα μου άρχισε να λειτουργεί ανάποδα, ίσως γιατί ήμασταν σχεδόν στο ίδιο ύψος(!), ίσως γιατί ένιωθα κάτι σαν ανασφάλεια από μέρους του, ίσως γιατί τον ένιωσα αδύναμο, δεν ξέρω ακόμα γιατί. Ξέρω όμως πως εκείνη τη στιγμή τον απομυθοποίησα μέσα μου. Από τότε δεν τον ξαναείδα ποτέ. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που μιλήσαμε, μετά έφυγε. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι μια γλυκιά ανάμνηση μιας ρομαντικής ιστορίας με άδοξο τέλος των παιδικών μου χρόνων.

Χωρίς πίκρα για τίποτα. Μόνο γλύκα.


Υπάρχουν μύθοι που τους φτιάχνουμε μόνοι μας όπως αυτός και μύθοι που τους δημιουργούν οι άλλοι για εμάς.

Πριν χρόνια γνώρισα κάποιον ο οποίος ήθελε να με ρίξει χρησιμοποιώντας την μέθοδο του εντυπωσιασμού. Άρχισε λοιπόν να μου επιδεικνύει τα υπάρχοντά του, μηχανή, αυτοκίνητο, σκάφος, μου έλεγε πως μένει σε κάποιο προάστιο της Αθήνας αρκετά καλό με ανεβασμένο βιοτικό επίπεδο, διάφορα διαμερίσματα στο όνομά του, γονείς εισοδηματίες, πολλά ταξίδια στο εξωτερικό, δουλειά σε μια πολύ καλή εταιρία και αμέτρητες σχέσεις στο ενεργητικό του με άπειρες εμπειρίες με γυναίκες που τον παρακαλάνε κλπ.

Ομολογώ πως οι καλοί του τρόποι και η επιμονή του σιγά σιγά με έριξαν.

Και τότε ξεκίνησε η απομυθοποίηση.

Τα πάντα αγοράζονταν με δόσεις, από τα μεταφορικά του μέσα που τα άλλαζε σαν τα πουκάμισα, μέχρι το πλυντήριο πιάτων. Οικογενειακώς χρησιμοποιούσαν δάνεια για να ξεχρεώσουν άλλα δάνεια, για τα ταξίδια τους, για τις αγορές τους μέχρι και για διακοπές. Το σπίτι όπου ζούσαν όλοι μαζί δεν ήταν δικό τους φυσικά(!) παρόλα όσα μου είχε πει και θύμιζε σπίτι της δεκαετίας του 70 με παράταιρα έπιπλα και φτηνή διακόσμηση. Η εταιρεία που δούλευε ήταν όντως καλή μόνο που η θέση που κατείχε σ’αυτήν ήταν από τις χαμηλότερες. Οι πανέμορφες γυναίκες που είχα δει να ποζάρουν μαζί του σε φωτογραφίες ήταν αποτέλεσμα καλής χρήσης του photoshop από φίλο του(!)και τα ταξίδια στο εξωτερικό ήταν δωρεάν λόγω κάποιας παροχής που είχαν δικαίωμα σαν οικογένεια και αυτά πριν από πολλά πολλά χρόνια. Τα διαμερίσματα ήταν όντως των γονιών του αλλά πολύ μικρά και με τον καιρό ζημιογόνα..

Ήταν ένας άνθρωπος με τρομερή μεγαλομανία για να καλύψει το κενό που είχε μέσα του νιώθοντας ίσως λίγος μπροστά στους άλλους. Είχε πάντα την ανάγκη να δειχτεί με όποιον τρόπο μπορούσε. Δεν ξέρω αν θα τον είχα απορρίψει αν ήξερα από τη αρχή την αλήθεια, ξέρω όμως πως δεν θα τον απέφευγα .

Άργησα λίγο να τον απομυθοποιήσω αλλά όταν το κατάφερα έφυγα μακριά! Στην αρχή ένιωσα άσχημα για τον εαυτό μου που τον πίστεψα και για καιρό αναρωτιόμουν γιατί να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, τόσο ψεύτικοι. Τώρα πια μου έχει μείνει μόνο μια ανάμνηση του λάθους μου για αποφυγή επόμενων.

Όλος ο κόσμος είναι φτιαγμένος με μύθους.

Βλέπεις διάσημους ανθρώπους να ποζάρουν χαμογελαστοί στα περιοδικά μα λίγο πριν μπορεί να είχαν σνιφάρει κανα δυο γραμμές για να αντέξουν, βλέπεις πανέμορφες γυναίκες και αναφωνείς το αρχαιότερο επάγγελμα γιατί να μην τους μοιάζεις και τις βλέπεις και στην πραγματικότητα μορφάζοντας από την απέχθεια και ευχαριστώντας τα γονίδιά σου για το δέρμα που σου κληροδότησαν.

Διαβάζεις για τα πλούτη τους και βρίζεις την τύχη σου και την άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει μέχρι που μαθαίνεις πώς τα απέκτησαν και πως σφάζονται μεταξύ τους, πεθαίνοντας μόνοι και ξεχασμένοι και τρως με ευχαρίστηση το παξιμάδι σου και ευχαριστιέσαι διπλά το σοκολατάκι πασπαλισμένο με χρυσό.

Μύθοι υπάρχουν παντού και οι άνθρωποι που τους φτιάχνουν είτε εν αγνοία τους είτε για να πετύχουν κάποιο σκοπό δεν θα σταματήσουν ποτέ. Το θέμα είναι να αναγνωρίσεις σε ποια κατηγορία ανήκεις και να μπορείς να έχεις το δικαίωμα της επιλογής.

Σήμερα πήρα την απόφαση να απομυθοποιήσω και άλλον έναν που δεν άξιζε… Βλέπεις, ήταν πολύ μικρός……….





Τελικά τι είναι καλύτερο?