Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

Στον Άγιο Σπυρίδωνα ένα δειλινό;

Θέλει δύο ή και παραπάνω, αλλά τα συγκεκριμένα δύο άτομα είναι απαραίτητα. Χωρίς αυτές μαζί δεν γίνεται τίποτα. Η συνταγή δεν θα πετύχει χωρίς αυτά τα δύο συστατικά.

Δεν μπορούν να χαρούν, να αγαπήσουν, να αγαπηθούν, να γελάσουν μέχρι δακρύων, να κάνουν σαν μικρά παιδιά, να γίνουν ρεζίλι και να το χαρούν, να τραγουδήσουν μέχρι να κλείσει η φωνή, να υπερβάλλουν σε όλα παντού κα πάντα, να ψωνίσουν τα ίδια μπλουζάκια και να κολλήσουν στάμπες, να κοιμούνται με τις κάλτσες, ν’ αργούν πάντα στη δουλειά, να χορεύουν μέσα στο αυτοκίνητο, να κοιμάται η μία στον ώμο της άλλης μέσα στο λεωφορείο, να διαβάζουν τα βιβλία από το τέλος, να τους αλλάζουν λάστιχο δύο άγνωστοι στη μέση του δρόμου, να ψωνίζουν χωρίς να ξέρουν αν έχουν λεφτά στο πορτοφόλι, να ονειρεύονται τη Fontana di Trevi τα βαρετά απογεύματα από τη δουλειά, να μιλάνε ακαταλαβίστικα και να συνεννοούνται, να έρχονται μούρη με μούρη με το τρελό φορτηγό, να βρίζονται και να γελάνε ταυτόχρονα, να κλαίνε μαζί, να αντέχουν το παρόν μαζί και να ονειρεύονται το μέλλον μαζί.

Θέλει δύο κι ένα αυτοκίνητο. Μας κυνηγάει το παρελθόν και πάμε να το ξεφορτωθούμε με νέες εμπειρίες που θα γίνουν πιο δυνατές αναμνήσεις και θα ξεθωριάσουν τις ανεπιθύμητες. Θέλει απώλεια προσανατολισμού, χορό, τραγούδι, ανεμελιά και λιποζάν κεράσι και φράουλα. Θέλει δύο καθίσματα να πέφτουν, ένα μπουκάλι νερό και τσίχλες με γεύση φρούτων. Θέλει απώλεια μνήμης, φαντασία, λαχτάρα για το μέλλον, αστείρευτο χιούμορ και γέλια μέχρι δακρύων. Θέλει μια παραλία, κρακεράκια και μουσική. Θέλει παραθαλάσσια ταβερνάκια με καλαμαράκια, με καβουρόψιχα, σαλάτα, τζατζίκι (απαραιτήτως!) και ζεστές πετσέτες για τα χέρια και το κρύο (!). Θέλει μνημόσυνο των παλιών εραστών και απορία συνδυασμένη με όνειρα για τους επόμενους..

Θέλει και πολλούς καλούς φίλους να κοιμούνται στριμωγμένοι στο αυτοκίνητο με θέα την Ακρόπολη μέχρι τα κουνούπια να σκάσουν από το φαΐ ,φίλους να κουβαλάνε το πτώμα που δεν σηκώνει το ποτό και να κοιμούνται δίπλα του μέχρι να σιγουρευτούν ότι αναπνέει, φίλους να οδηγούν σαν τρελοί κάνοντας χορευτικά και τραγουδώντας ταυτόχρονα, κατανοώντας ότι χαραμίζεται το ταλέντο τους και στέλνοντάς τους όλους στον Έξω από’δω!

Ανακατεύοντας όλα αυτά τα υλικά μαζί μας κάνουν μια ζωή με γέλια, χορό, τραγούδι , έρωτες, περιπέτειες και αγάπη για αυτά που πέρασαν και προσμονή με φωτεινά όνειρα για αυτά που θα έρθουν και θα τα μοιραστούμε.



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σκέφτομαι καμιά φορά πως χαλάλι τα λάθος μονοπάτια που πήρα στη ζωή μου, αφού με οδήγησαν στον δρόμο αυτό που περπατάω μαζί σου.

Είσαι η καλύτερη μου φίλη ρε.

Νομίζω πως χώρισα τον μακαρίτη για ν' ανοίξω μπλογκ και να σε γνωρίσω.

Εντάξει, αν δεν μας περάσουν τώρα για Μυτιληνιές, τότε ποτέ.

Ηλίουια.

Σου τάζω μια ζωή γεμάτη γέλιο και περιπέτειες. Εσύ τι μου δίνεις μωρή τσίπρω;

Charty είπε...

Τσίχρω εννοείς μαρή ηλίουια, αγράμματη!
Σου δίνω λίγη απο τη νοημοσύνη μου...!
Να δεις πόσα λάθος μανοπάτια έχουμε να πάρουμε ακόμα, τουλάχιστον αυτά θα τα περπατήσουμε μαζί...