Τι αξίζει τελικά?

Είμαι στα κάτω μου.
Έτσι πάει, μια πάνω μια κάτω. Είναι φορές που νιώθω πως τίποτα δεν πάει καλά. Σκέφτομαι διάφορα και δεν βλέπω τίποτα να πηγαίνει προς το καλύτερο.



Δεν βλέπω φως, μόνο σκοτάδι.
Πολλές φορές το μυαλό μου με πάει σε σκέψεις άσχετες με το παρόν και αυτά που μ’απασχολούν, με πάει στο παρελθόν συνήθως και σε φανταστικές ιστορίες του μέλλοντος με καμία δόση πραγματικότητας. Φαντασία που με βοηθάει να συνεχίζω στο παρόν και την επόμενη στιγμή τις αφήνω πίσω να ξεχαστούν για να πάρουν κάποιες άλλες τη θέση τους…


Ήταν η μέρα που γινόμουν 17.
Καθημερινή, μέρα σχολείου , μουντή, βροχερή φθινοπωρινή μέρα με καμία δυνατότητα για μεγάλα γλέντια και παρέες. Βράδυ, μόνο εγώ και η κολλητή μου να περπατάμε στα νερά, κάτω από τα υπόστεγα και λόγω της αφραγκίας της ηλικίας ο δρόμος μας έβγαλε στο κατά τα άλλα πολυσύχναστο παρκάκι της επαρχιακής πόλης που μεγάλωσα, που λόγω της μέρας είχε πολύ λίγο κόσμο.
Με μια μπύρα στο χέρι από το περίπτερο για να γιορτάσουμε, βρεθήκαμε στα σκαλάκια της δημόσιας βιβλιοθήκης με μια παρέα αγνώστων παιδιών που είχαν βρει και αυτά εκεί καταφύγιο από τη βροχή. Ο ένας μου έκανε τράκα τσιγάρο, τότε παρασυρμένη από τις παρέες κάπνιζα και για μια στιγμή σκεφτήκαμε να φύγουμε, όταν όμως άρχισε να μας μιλάει, σε όλους μας ενώ κανέναν μας δεν γνώριζε, δεν μας ξαναπέρασε από το μυαλό και μείναμε εκεί ώρες να τον ακούμε χωρίς να μιλάει κανείς μας.

Δεν θυμάμαι πως ξεκίνησε να μας μιλάει, ούτε το όνομά του αλλά δεν έχει σημασία.

Ήταν γύρω στα 26 αν θυμάμαι καλά και μόλις είχε γυρίσει με το λεωφορείο από Αθήνα. Πήγαινε κάθε Σαββ/κο στο 18 άνω.
Μέχρι τότε δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό. Εκείνη τη μέρα των γενεθλίων μου έμαθα πως ήταν κέντρο αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά. Ήθελε μάλλον να το βγάλει από μέσα του, να παραδεχτεί την αλήθεια του και να μας πει την ιστορία του, εκεί στα σκαλάκια, να βρέχει, σε μερικά άγνωστά του παιδιά.

Ήταν χορευτής και μάλιστα με διακρίσεις. Χόρευε σε διαγωνισμούς ανά την Ελλάδα και μετά και στο εξωτερικό. Τότε δεν ήταν πολλά τα ζευγάρια και ο ανταγωνισμός μικρός. Πολλές φορές κανόνιζαν μεταξύ τους τις θέσεις που θα πάρουν ανάλογα με τα βραβεία. Αν το πρώτο ήταν π.χ. τηλεόραση και στερεοφωνικό και το είχαν ήδη πάρει, κανόνιζαν να βγουν δεύτεροι για να πάρουν και άλλα δώρα.
Εκεί ξεκίνησε και τα ναρκωτικά. Ήταν μεγάλο το άγχος στην αρχή και οι απαιτήσεις πολλές. Άλλωστε παίρναν όλοι, ενημέρωση δεν υπήρχε, οπότε όλα αυτά φάνταζαν σωστά.
Και ξαφνικά ήρθε η κατρακύλα.
Άρχισε να εθίζεται σε όλο και περισσότερο σκληρά ναρκωτικά και να σκέφτεται μόνο αυτά. Υπήρχε πάντα κάποιος πρόθυμος να τον προμηθεύσει. Άρχιζε να χαλάει όλα του λεφτά και τα βραβεία που κέρδιζε σ’αυτά.
Πλέον σκοπός του ήταν να χορεύει για να βγάζει λεφτά να αγοράζει ναρκωτικά. Δεν άργησε να έρθει η κατρακύλα. Έχανε τις δυνάμεις του και κατέρρεε την ώρα που χόρευε. Είχε αρχίσει να χάνει βάρος ώσπου έμεινε η σκιά του εαυτού του. Άρχισε να πηγαίνει με άντρες για να του δίνουν τη δόση του.
Έπιασε πάτο.
Τον έδιωξαν και δεν ξαναπήρε μέρος στους διαγωνισμούς. Άρχισε να περιφέρεται και να αναζητά τρόπους να εξασφαλίσει μια δόση. Όλοι του οι φίλοι του γύρισαν την πλάτη. Μια μέρα γυρίζοντας με το τραίνο από Αθήνα όπου είχε πάει να αγοράσει ναρκωτικά τον έπιασε η αστυνομία.
Τον έστειλαν να αποτοξινωθεί στο 18 άνω και από τότε ήταν καθαρός.

Μιλούσε ήρεμα, συγκροτημένα, μας είχε απορροφήσει η αφήγησή του.
Μας είπε τι έχασε από τη ζωή του για μια βλακεία. Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν.
Ήταν ένα παιδί νέο, ταλαντούχο με όλη τη ζωή μπροστά του για να ανέβει ακόμη πιο ψηλά. Του άρεσε πολύ αυτό που έκανε. Όλοι τον αγαπούσαν και εκείνος αγαπούσε τη ζωή.
Δεν είχε μίσος όμως μέσα του.
Δεν ένιωθε αδικημένος. Δεν αναρρωτήθηκε «γιατί σ’εμένα» παρά μόνο μας είπε ότι έπρεπε να γίνει αυτό για να προσγειωθεί στην πραγματικότητα. Είχε αρχίσει να νιώθει ότι είναι πολύ σπουδαίος και δεν τον ενδιέφερε κανένας άλλος παρά μόνο ο εαυτός του και οι διακρίσεις του.
Έτσι το εξήγησε πολύ ήρεμα και συνειδητοποιημένα.
Φεύγοντας μας είπε να μην πιστέψουμε ποτέ κανέναν όταν θα μας πει ότι αξίζει να δοκιμάσουμε έστω μια φορά.
Δεν μας έκανε κήρυγμα, δεν μας ζήτησε τίποτα, δεν μας ήξερε, δεν μας ενόχλησε.
Μας έκανε μόνο ένα δώρο…
Την σοφία του.

Τον είδα μόνο δυο-τρεις φορές από τότε και μου φάνηκε πως ήταν καλά.
Ελπίζω να είναι ακόμα καλά και να χαρίζει την σοφία του και σε άλλους.



Που σε πάει το μυαλό μερικές φορές…