Περίεργη ιστορία?

Μια ιστορία ξέχειλη με λέξεις που δεν βγάζουν νόημα.
Μια ιστορία που φοβάμαι πως αν την διηγηθώ δεν θα την καταλάβει κανείς και δεν θα έχει νόημα πια.
Μια ιστορία που δεν μου φτάνει η φαντασία μου να δω το τέλος της.
Μια ιστορία γεμάτη άσπρο και μαύρο που έχει αφήσει το γκρι άστεγο.
Μια ιστορία?
Όχι.
Είναι πολλές που τρέχουν σαν ποτάμια για να εκβάλλουν τελικά σε μια.
Ιστορίες που είναι φτιαγμένες με πολλά υλικά, με μπερδεμένα συναισθήματα, δυνατά γέλια με ανοιχτό το στόμα και ένα χέρι μπροστά για να τα συγκρατεί, πολλούς άτυχους και επίπονους χωρισμούς που όμως με επηρεάζουν έμμεσα και άμεσα, φιλίες που κάνουν στενή παρέα με έρωτες και χάνονται μάταια οι ισορροπίες που με κόπο συντηρούνται σε λίγα λεπτά ή με το πέρασμα του χρόνου, κρυφά νοήματα μέσα από λέξεις για σένα που διαβάζεις τώρα και καταλαβαίνεις αυτό που νομίζεις πως ανακάλυψες μα και που ποιος ξέρει αν τελικά είναι αυτό που κρύβεται από πίσω και που είναι φτιαγμένες με καινούριο υλικό που όμως δεν μοιάζει να είναι το σωστό μάτια μου.
...................................................
Με ήλιους , με φεγγάρια οι μέρες περνούν και αλλάζουν και μαζί τους αλλάζει το μέσα και το έξω μου.
Δεν έχω πάντα σκοτάδι μέσα μου μα όταν χάνεται ο ήλιος μιλάω με τα γράμματα , όχι με τα λόγια.

Όταν έχω τον ήλιο μέσα μου μιλάω με το γέλιο.

Λύπη γράμματα, χαρά ήχος..

Όταν ήμουνα μικρή είχα παραμύθια που συνοδεύονταν με μια κασσέτα και τα γραμμένα λόγια απ’το χαρτί χόρευαν γύρω μου με την μορφή παραμυθένιων ήχων και οι χαρακτήρες των ακίνητων πρωταγωνιστών παίρναν μορφή μέσα μου.

Τα γράμματα μου δίνουν την ελευθερία και ο ήχος τη ζωή.

Το παραμύθι μου είναι αυτό, με τις σελίδες του γεμάτες γράμματα και ήχους.