(... μα τελικά δεν ξέρω αν ήταν αληθινή ή την έπλασε η φαντασία μου...)Μπορεί να μην το πιστέψεις, μπορεί μάλιστα να σου φανεί και χαζό, ίσως υπερβολικό, αλλά το ένιωσα εκείνη την στιγμή που με είχες στην αγκαλιά σου ακουμπισμένος στο αυτοκίνητο πως με αποχαιρετούσες και όχι στο λιμάνι όταν με άφησες να φύγω, γιατί το ήξερες, περίμενες.. και το ένιωσα εκείνη ακριβώς την στιγμή, γι’αυτό και δεν γύρισα πίσω να κοιτάξω όπως δυο μέρες πριν και ας μην με είδες. Γι’αυτό και δεν σε πήρα μετά. Γι’αυτό και δεν ξαφνιάστηκα όταν μου το είπες το ίδιο βράδυ.
Στο λιμάνι ξέρω ποια χαιρέτησες, λίγη ώρα πρίν όμως?
Σε εκείνο το παγκάκι είναι ζεστά ακόμα τα αποτυπώματά μας και ο ήλιος που ξεπρόβαλλε δεν άφησε και πολλά περιθώρια μα τα ξένα σεντόνια θα ποτιστούν τώρα με άλλο άρωμα, τόσο γνώριμο μα πόσο παντοτινό κανείς δεν ξέρει. Εσύ όμως ξέρεις τι θες νά’ναι παντοτινό ..Αν ψάξεις στην καρδιά σου μέσα θα το βρεις, εκεί υπάρχει.
Με ρωτάς αν θα σε σκέφτομαι, μου ζητάς να μην σε ξεχνάω μα αναρωτιέμαι γιατί.
Άφησα μες τη θάλασσα ένα δάκρυ μου και έθαψα στην άμμο τις αναμνήσεις μου την τελευταία μέρα στο αγαπημένο μου μέρος. Εκεί που είχα ζήσει κάποτε τόσο ξέγνοιαστα προσπάθησα να ξεμπερδέψω τα θέλω με τα πρέπει, το όνειρο με την πραγματικότητα. Γι’αυτό είχα σκοτεινιάσει και απέφευγα τα μάτια σου.
Πάτησα πάνω στα παλιά μου χνάρια και μετά έφτιαξα καινούρια.
Στο λιμάνι ξέρω ποια χαιρέτησες, λίγη ώρα πρίν όμως?
Σε εκείνο το παγκάκι είναι ζεστά ακόμα τα αποτυπώματά μας και ο ήλιος που ξεπρόβαλλε δεν άφησε και πολλά περιθώρια μα τα ξένα σεντόνια θα ποτιστούν τώρα με άλλο άρωμα, τόσο γνώριμο μα πόσο παντοτινό κανείς δεν ξέρει. Εσύ όμως ξέρεις τι θες νά’ναι παντοτινό ..Αν ψάξεις στην καρδιά σου μέσα θα το βρεις, εκεί υπάρχει.
Με ρωτάς αν θα σε σκέφτομαι, μου ζητάς να μην σε ξεχνάω μα αναρωτιέμαι γιατί.
Άφησα μες τη θάλασσα ένα δάκρυ μου και έθαψα στην άμμο τις αναμνήσεις μου την τελευταία μέρα στο αγαπημένο μου μέρος. Εκεί που είχα ζήσει κάποτε τόσο ξέγνοιαστα προσπάθησα να ξεμπερδέψω τα θέλω με τα πρέπει, το όνειρο με την πραγματικότητα. Γι’αυτό είχα σκοτεινιάσει και απέφευγα τα μάτια σου.
Πάτησα πάνω στα παλιά μου χνάρια και μετά έφτιαξα καινούρια.
Όνειρο ήταν?
..Να ονειρεύομαι
Στίχοι: Δημήτρης Λάγιος
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια
Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες τ' όνειρο είναι που μαγεύει
Ανοίγω.....ξημερώνει.....
3 σχόλια:
...δεν ειναι αλήθεια μοναδικά υπέροχο το πως καταγράφει το μυαλό κάποιες φορές τη στιγμή ? Με τόση λεπτομέρεια, και τόσο ζωντάνα σα να τη ζεις και πάλι, ξανά και ξανά.
Στιγμές ζωής, στιγμές που καταλαβαίνεις ότι ζεις.
ανώνυμε , μακάρι να είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές η ζωή μας...
(όμως τσαρτάκι μου, αν τα χρόνια που πέρασαν σου άφησαν μόνο άσχημες στιγμές, τότε η ζωή δεν τεκμαίρεται για ζήση; το 'πιασες;)
άκους εκεί, με μπέρδεψε για άλλον!!!
Για κάτι τέτοιες αξίζει να ζεις.
Είναι δικιές σου και δεν μπορεί να στις στερήσει κανείς...και ας μην υπάρχει πια για να τις ξαναζήσεις.
Γνωστή άγνωστη για σπυριδούλα τεκμαίρεται?
(αφού μοιάζει!)
Δημοσίευση σχολίου