Τι απέγινε ο καπνός σου?

Έλα κράτα το και μόλις σου πω πάρε μια βαθιά ανάσα.
Δεν μπορώ, πνίγομαι. Μα θα είναι γλυκό μπροστά στον λυγμό που θα σε πνίγει χρόνια μετά.
Στα δώδεκα τι να ξέρει και τι να καταλάβει κανείς? Δώδεκα στιγμές, δώδεκα πνοές.

Στα χέρια να καίει και να βαραίνει το μυαλό, στα χέρια να γλιστράει και να κιτρινίζει τα αυλάκια τους, στο στόμα να κρέμεται και να πικρίζει για τη ζωή που θα ‘ρθει, προοικονομία του Ομήρου που με βάσανο μάθαινες.

Σε βρώμικα πεζούλια και σε σκοτεινά δρομάκια παρέα με τα λόγια που πάντα θα θυμάσαι, λόγια κρυμμένα που το φεγγάρι τα ξεθάβει από κάθε γωνιά σου, λόγια που ξέρεις πως θα μείνουν εκεί . Λόγια που ξεπηδούν από στενά σοκάκια που χιλιοπερπάτησες.
Έχεις δει πως καίγεται αργά και αφήνει το γκρι, απαλό να πέφτει νωχελικά μέσα από τη φωτεινή λάμψη..

Μυστικά και όνειρα ειπωμένα μετά από χρόνια ξεχασμένα και παραδομένα.
Βυζαντινό και Καφωδείο ώρες ατέλειωτες παρέα με μουσικές που ποτέ δεν θα ξεχαστούν μα ο καπνός έχει πια χαθεί λες και αυτό είχες σκοπό όταν προσπαθούσες να τον φυσάς με δύναμη μακριά.

Στα δεκαπέντε παρέα με τα πολύχρωμα φώτα τα γέλια και τα μυστικά ποιήματα, στα δεκάξι τα πρώτα χτυποκάρδια και τα απαγορευμένα διαλείμματα πίσω από το αμφιθέατρο, στα δεκαεπτά παρέα με τα τραγούδια του Άσιμου τις συναυλίες από το κάστρο και τα νυσταγμένα ποτά, στα δεκαοκτώ παρέα με τη βροχή και την ζωή στα σκαλάκια της βιβλιοθήκης, στα δεκαεννιά με τις προδοσίες το παρελθόν και τα όνειρα και τώρα παρέα με την αλήθεια..

«Και δεν μου καίγεται καρφί, αν εσύ περνάς και δεν μου ξαναμιλάς.

Ίσως να ξανάρθεις, όταν θα ‘χω πια, όταν θα ‘χω πια χαθεί.
Κι ή θα μ’ έχουν κάψει, ή θα έχω μα... ή θα έχω μαραθεί.
Κι ας μη σου καίγεται καρφί, κι ας συνήθισες, κι ας συνήθισες κι εσύ.»

Νικόλας Άσιμος.