Καπνός και φεύγει...
Δεν μένει τίποτα.. μένουν μόνο κάποιες ξεφτισμένες κάρτες, που σου καίν τα δάχτυλα, με παχιά λόγια και μουντζουρωμένες αγάπες να θυμίζουν πως ίσως κάποτε κάτι υπήρξε γιατί είναι εκεί και τις βλέπεις, είναι χειροπιαστές μα μόνο σαν υλικό όχι σαν ουσία.(χαρά όταν τα δίναμε ο ένας στον άλλον … και τώρα τα τρώνε οι κούτες, η σκόνη και ο φόβος μην τα δει κανείς…)
Έχει το χρώμα που φλέγεται και αναβοσβήνει. Έχει το όνομά του και το ξανακοιτάς με απορία για σιγουριά. Τρέμει το χέρι και δεν μπορείς να ανταποκριθείς αμέσως. Μα δεν μπορείς να αντισταθείς και έρχεται αμέσως η απάντηση να σε γλιτώσει από την γνώριμη αναμονή με το ίδιο όνομα μα διαφορετική ιστορία, που δεν έμελλε να αρχίσει, που έμεινες στο φτερούγισμα και σου κόψαν τα φτερά και πέφτοντας άνοιξες στα δυό αιμορραγώντας και τότε ήταν που έχασες την πίστη σου ..
Μιλάς για τα παλιά, νοσταλγείς το καταλαβαίνω, σε καταλαβαίνω, ψάχνεις να πιαστείς από λέξεις, από κρυφά νοήματα, εξαναγκάζεις το κρυφό να γίνει υπαρκτό μα με γεμίζεις με τις παλιές σου κακές συνήθειες. Μα γιατί νομίζεις πως τις ξέχασα, γιατί θέλεις να τσαλακώσεις την στιγμή…
Μιλάμε μαζί μα είμαστε μόνοι. Δυο παράλληλοι μονόλογοι χωρίς ουσία.
Αγώνας να κερδίσεις, μα ποιος τον ορίζει, μα ποιος λαγαριάζει στο τέλος τον νικητή?
Ανούσιες φανφάρες και μυθιστορήματα για τα διαλείμματα.
Αναπολείς, θυμάσαι, με ρωτάς, θυμάμαι? Ναι μα όχι.
Το μυαλό μου σε πολιορκούσε αυτές τις μέρες και τελικά βρήκε στόχο. Μερικές φορές δεν είναι καλό να βρίσκεις τον στόχο γιατί δεν μπορείς να απολαύσεις την νίκη σου…
Έχε γειά..
8 σχόλια:
τα συναισθηματα φευγουν.
μενει η γνωση...
...πώς βρίσκεις στόχο ?
Κι αν βρείς τί γίνεται μετά ? [προφανώς τί γίνεται μέσα σου εννοώ]. Γίνεται να γίνεις "ένας άλλος" ενας που προχωράει, ένας που θέλει, ενας λυτρωμένος από μόνος του ?
Αν εχεις λυτρωθεί από καποια άλλη παρουσία, δεν μετραει, δεν υπαρχει υπέρβαση.
Επισης δεν συμφωνω με τον supsect, στις υποθέσεις αυτές δεν υπαρχει γνώση, ειμαστε διαρκώς ετοιμοι να επαναλλαβουμε τα ιδια λάθη και θα το κανουμε καθως δεν εχουμε/ξέρουμε αλλο δρομο.
Η αγάπη είναι από μόνη της ένα αερικό, μια αύρα, μια πνοή. Μπορώ να βρω λέξεις άϋλες να της δώσω κι άλλες. Κι όμως τόσο δυνατή. Δεν ξέρεις πώς να φυλαχθείς...
Πιπεριές καυτερές, τυροπιτάκια, τζατζίκι, ξυνομυζήθρα, λαχανοντολμάδες, κοντοσούβλι και χωριάτικη. Α, που'σαι, ψήσε και λίγο ψωμάκι.
Πιάσε και μια Κόκακόλα, θειά, την είχα κόψει αλλά την ορέχτηκα πάλι.
Στον Σέσουλα θα σε πάω, στο Μπουρνάζι. Δεν έχει πιάτα εκεί και μπούρδες .Με τα χέρια τρως. Σε λαδόκολλες.
Σπεσιαλιτέ του τα αμελέτητα.
Θα σε ρωτάνε τι έφαγες και θ' απαντάς
@@!
Σκατά με φράουλες, αφού τσιμπήσεις ένα @..., σαν επιδόρπιο, ναι.
είσαι κόκκινη σαν το παντάρι
Suspect, πολλές φορές τα συναισθήματα μένουν και φεύγει η γνώση.
Ανώνυμε, βρίσκεις στόχο όταν πετυχαίνεις κάτι που θέλεις.Όταν το αποτέλεσμα σε καλύπτει το απολαμβάνεις, όταν όμως ανακαλύπτεις πως είναι μάταιο απλά συνεχίζεις μαθαίνοντας.
(μ'αρέσει που κάνεις ερωτήσεις σ'εμένα που έχω μονίμως απορίες για τα πάντα!)
Βασίλη, και σαν αερικό που είναι ξέρει να πετάει μακρυά και να εξαφανίζεται άσχετα με πόσο μεγάλη ένταση μπορεί να την είχες νιώσει.
Ηλίουια εγώ είμαι σαν την Κύπρο όταν μου τάζουν φαί..ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
Δημοσίευση σχολίου