Ποιος σε ορίζει?

Όταν κάτι είναι δεδομένο πρέπει να το αποδέχεσαι να μην κοιτάς πίσω κλαίγοντας αλλά να κοιτάς μπροστά, να συνεχίζεις το δρόμο σου προσπαθώντας να μην κάνεις τα ίδια λάθη.
Πρέπει να προσπαθείς να παίρνεις κουράγιο ακόμα και εκεί που όλα δείχνουν να είναι εναντίον σου.
Το κουράγιο μην περιμένεις να στο δώσει κάποιος, πρέπει να καταφέρνεις να το βρίσκεις μόνος σου και να προχωράς.
Η ζωή δεν χαρίζεται σε κανέναν, δεν μπορείς ποτέ να επαναπαυτείς και να την απολαύσεις, πρέπει πάντα να αγωνίζεσαι σκληρά γι’αυτήν.

Αφήνεις πίσω ανθρώπους, συναισθήματα, καταστάσεις, γεγονότα που θες να ξεχάσεις, σαν να μην τα έζησες ποτέ, δεν θες να θυμάσαι γιατί δεν σου αξίζουν, θες να φύγεις καιρό τώρα, τα καταφέρνεις και μετά θέλεις να φύγεις ξανά, από όλους και όλα.

Προτιμάς τη σιωπή. Εκτός από χρυσός είναι και λύτρωση.
Θέλεις το άγνωστο, το αύριο, το ήρεμο. Ποιος καταλαβαίνει τι?
Πως καταλαβαίνεις ότι καταλαβαίνει και δεν σπαταλάς το χρόνο σου?
Γιατί έχει γίνει τόσο μεγάλο ζήτημα ο χρόνος και η αξία του στις μέρες μας?

Ερωτήματα πολλά και αλλεπάλληλα. Αναπάντητα γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι είναι, γιατί έτσι ορίζονται.

Άνθρωποι που δεν έχουν λόγο να κοιτούν τον ουρανό και να μην χαμογελούν, καταστρέφουν την ζωή τους ανούσια, ακατανόητα.
Άνθρωποι που δεν έχουν λόγο να κοιτούν τον ουρανό και να χαμογελούν, βρίσκουν το νόημα της ζωής σε μικρά καθημερινά και τη ζουν μέχρι τέλους.

Ανακάλυψέ το και ζήσε το μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Μέχρι εκεί που μπαίνουν τα όρια του καθενός.
Μην αφήνεις τίποτα να περάσει χωρίς να το ζήσεις.

Έχεις ένα αγκάθι χρόνια μέσα σου, κάθε τόσο μπαίνει όλο και πιο βαθιά, προσπαθείς να συνεχίσεις να ζεις, όπως ζεις, συμβατικά, αλλά αυτό κάθε τόσο σε πονάει και η πληγή μεγαλώνει.
Θέλεις να φύγεις μα ξέρεις ότι αυτό θα είναι πάντα μέσα σου και θα σε πονάει.
Θέλεις να κρυφτείς από όλους και όλα μήπως το ξεγελάσεις και σταματήσει να πονάει, αλλά ξέρεις πως όπου και να πας κάποτε θα ξανανιώσεις τον πόνο.
Πάντα θα υπάρχει, δεν πρόκειται να φύγει, απλά να αλλάξει τρόπο να πονάει.

Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου και πλάσε την όπως εσύ την ονειρεύτηκες.
Πάρε το αγκάθι και γύρισέ το στον κάτοχό του.
Βγές από το δρόμο που σε έβαλαν να πορευτείς και φτιάξε τον δικό σου…

Ξεχνάς…Ανήκεις σε εσένα…




Μόλις το πρωτόγνωρο γίνει οικείο θα θελήσω το αγαπημένο μου παλιό.
(Μοιράιδα, Εύα Ομηρόλη)

Μόλις το πρωτόγνωρο δεν έρθει ποτέ να μην θελήσεις για να μην λυπηθείς, να μην ελπίσεις για να μην απογοητευτείς και αν δεν αγαπήσεις ξανά δεν θα πληγωθείς.

Αλλά η ζωή έχει κάνει τα δικά της σχέδια και αναγκάζεσαι να τα ακολουθήσεις με μόνο δικαίωμα να σκέφτεσαι. Άλλες φορές να δίνει χαρά και άλλες πίκρα.

Μόνο λύπη προξενεί. Λύπη που σκεπάζει και όλες τις ευχάριστα αναπάντεχες αναμνήσεις και την αισιοδοξία για να πλάσσεις με την φαντασία σου το ψεύτικα ιδανικό μέλλον σου.
Λύπη που δεν σ’αφήνει να απολαύσεις το πρωτόγνωρο τώρα.
Λύπη που πλημμυρίζει το μέσα του και καθρεφτίζει το έξω σου.
Λύπη που παρασέρνει και το κορμί για να συμπάσχει με το μέσα της. Το κάνει ευάλωτο και νιώθει αδύναμο, κουρασμένο, άρρωστο, κρύο.

Τρέμει μα εσυ δεν το καταλαβαίνεις. Ποτέ δεν θα το καταλάβεις, μα δεν πειράζει, έστω και αυτό το λίγο είναι μια ανάμνηση.

Λύπη που πέρασε και δεν θα ξανάρθει, λύπη για αυτό που περίμενες και δεν ήρθε ποτέ.
Λύπη γι’αυτά που έρχονται και δεν τα ζει όπως τους αρμόζει .
Λύπη που σκεπάζει τα πάντα.
Λύπη που χτίζει ένα τείχος στον καινούριο δρόμο που έστρωσε για αυτόν.

Sadness..