Για πού έβαλες πλώρη?

Προορισμός μου όσα περισσότερα μέρη του κόσμου μπορώ να επισκεφθώ, να εξερευνήσω, να ανακαλύψω.

Προορισμός μου η μεγαλύτερη δυνατή ένταση της αγάπης που μπορεί να βιώσει κανείς. Η απόλυτη.

Προορισμός μου το απεριόριστο και άδολο χάρισμα στην αληθινή φιλία.

Προορισμός μου η αγνότητα της ψυχής.

Προορισμός μου το δόσιμο.

Χορηγός : ο Βασίλης που μας προτρέπει να ζήσουμε τη ζωή.

Θυμάσαι?

Θυμάσαι που μου είπες μια μέρα.. ότι και αν γίνει δεν θέλω να σε χάσω ποτέ από τη ζωή μου…?
Και εγώ σου λέω πως δεν το αντέχεις να με βλέπεις, δεν μπορείς να μην με έχεις αγκαλιά και να μου κρατάς το χέρι όπως τότε που μου έδειχνες τα αστέρια και να μου χαμογελάς όπως μόνο εσύ ξέρεις.

Θυμάσαι που μου είπες μια μέρα.. πως πιστεύεις σε μένα?
Και εγώ σου λέω πως το είπες πάνω στον ενθουσιασμό σου γιατί κάποιος που αποκρύπτει την άλλη μισή ζωή του δεν μπορεί να εννοεί κάτι που δεν ξέρει και κρίνει συνεχώς έστω και ασυναίσθητα.

Θυμάσαι που μου είπες μια μέρα.. πως θα με προσέχεις για πάντα?
Και εγώ δεν σε άφησα..

Εξανεμίζεται η αγάπη?

Καπνός και φεύγει...

Δεν μένει τίποτα.. μένουν μόνο κάποιες ξεφτισμένες κάρτες, που σου καίν τα δάχτυλα, με παχιά λόγια και μουντζουρωμένες αγάπες να θυμίζουν πως ίσως κάποτε κάτι υπήρξε γιατί είναι εκεί και τις βλέπεις, είναι χειροπιαστές μα μόνο σαν υλικό όχι σαν ουσία.(χαρά όταν τα δίναμε ο ένας στον άλλον … και τώρα τα τρώνε οι κούτες, η σκόνη και ο φόβος μην τα δει κανείς…)

Έχει το χρώμα που φλέγεται και αναβοσβήνει. Έχει το όνομά του και το ξανακοιτάς με απορία για σιγουριά. Τρέμει το χέρι και δεν μπορείς να ανταποκριθείς αμέσως. Μα δεν μπορείς να αντισταθείς και έρχεται αμέσως η απάντηση να σε γλιτώσει από την γνώριμη αναμονή με το ίδιο όνομα μα διαφορετική ιστορία, που δεν έμελλε να αρχίσει, που έμεινες στο φτερούγισμα και σου κόψαν τα φτερά και πέφτοντας άνοιξες στα δυό αιμορραγώντας και τότε ήταν που έχασες την πίστη σου ..

Μιλάς για τα παλιά, νοσταλγείς το καταλαβαίνω, σε καταλαβαίνω, ψάχνεις να πιαστείς από λέξεις, από κρυφά νοήματα, εξαναγκάζεις το κρυφό να γίνει υπαρκτό μα με γεμίζεις με τις παλιές σου κακές συνήθειες. Μα γιατί νομίζεις πως τις ξέχασα, γιατί θέλεις να τσαλακώσεις την στιγμή…
Μιλάμε μαζί μα είμαστε μόνοι. Δυο παράλληλοι μονόλογοι χωρίς ουσία.
Αγώνας να κερδίσεις, μα ποιος τον ορίζει, μα ποιος λαγαριάζει στο τέλος τον νικητή?

Ανούσιες φανφάρες και μυθιστορήματα για τα διαλείμματα.

Αναπολείς, θυμάσαι, με ρωτάς, θυμάμαι? Ναι μα όχι.

Το μυαλό μου σε πολιορκούσε αυτές τις μέρες και τελικά βρήκε στόχο. Μερικές φορές δεν είναι καλό να βρίσκεις τον στόχο γιατί δεν μπορείς να απολαύσεις την νίκη σου…

Έχε γειά..