Θα με θυμάσαι?

...λίγο πριν κρατούσες το χέρι μου... με κοίταξες και είδα τη θάλασσα στα μάτια σου..

Πάλι πίσω λοιπόν και νιώθω σαν να πέρασαν δυό μέρες και οχι δύο εβδομάδες.
Πίσω στα ίδια. Με περίμεναν όπως τα άφησα. Τι περίμενα να έχει αλλάξει?
Η ίδια διαδρομή, τα ίδια πρόσωπα (ίσως μόνο πιο σκούρα), το ίδιο γραφείο ακόμα με τις ίδιες εκκρεμότητες, οι ίδιοι προβληματισμοί, τα ίδια παράπονα.

Τι και αν πήρα τραίνα, λεωφορεία, αεροπλάνα, πλοία, αυτοκίνητα και με πήγαν σε μέρη άγνωστα και γνώριμα..

Μόνο εγω έχω αλλάξει. Μέσα μου σίγουρα.

Ήταν ένα απο τα καλοκαίρια που δεν θα ξεχάσω ούτε λεπτό, με τα περίεργα, τα τραγικά, τα απίστευτα, τα καλά και άσχημα μα είναι όλα δικά μου και θα γεμίζουν τη ζωή μου.
Το καλοκαίρι που δεν θα βαρεθώ ποτέ να το διηγούμαι, απο την αρχή μέχρι και το τελευταίο λεπτό.

Ίσως γι'αυτό περιμενα να έχουν αλλάξει και όλα αυτά που άφησα πίσω μου.
Άλλαξαν τόσα πολλά μέσα σε λίγες μέρες στη ζωή μου που το θεωρούσα σίγουρο και για όλα τα άλλα.

Πως να μην σε σημαδέψει όταν σε ξυπνάει ένα τηλεφώνημα που σου ανακοινώνει οτι η ζωή αποφάσισε να δώσει μια ακόμη ευκαιρία στον άνθρωπο που λατρεύεις πιο πολύ στη ζωή σου?
Ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει όταν άκουσα τα λόγια της και έτρεξα την άλλη μέρα κοντά του για να σιγουρευτώ με τα μάτια μου ότι ήταν όντως όπως τον άφησα, μόνο με δυο μώλωπες παραπάνω.
Ένιωσα το αίμα μου να παγώνει όταν τον άκουσα να μου περιγράφει τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του δυστυχήματος που παραλίγο να μου τον στερήσει.
Τον αγάπησα ακόμη περισσότερο όταν με άφησε να του φροντίσω τις πληγές και δεν τόλμησα να σκεφτώ δεύτερη φορά πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτόν.
Ο μπαμπάς μου για κάποιο λόγο κέρδισε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και είμαι ευγνώμον γι'αυτό.

Απο το ζενίθ στο ναδίρ και το αντίστροφο και αυτό κάθε μέρα.

Μέρες γεμάτες με τα πάντα.
Τώρα νοσταλγώ αλλά και ζω τις επόμενες στιγμές.
Τίποτα δεν τελείωσε.
Τώρα αρχίζουν όλα.

Θέλω να με θυμάσαι πάντα..
(.. και εσυ μου ψιθύρισες στο λιμάνι " μη με ξεχνάς" .. μα πως θα μπορούσα άλλωστε μετά απο τόσα χρόνια ..)

Να με θυμάσαι

Στίχοι: Γιώργος Παυριανός
Μουσική: Στάμος Σέμσης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Όταν θα τελειώσει ξαφνικά το καλοκαίρι
όταν θα 'χω φύγει μακριά σε κάποιο αστέρι
τίποτα να μη φοβάσαι να με θυμάσαι
γιατί σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή

Όταν θα χαθούν οι αγάπες κι οι φιλίες
όταν θα με βλέπεις στις παλιές φωτογραφίες
τις βραδιές που δεν κοιμάσαι να με θυμάσαι
γιατ'ι σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή

Όταν θα κοιτάς την άδεια θέση στο τραπέζι
όταν θα ακούσεις το τραγούδι αυτό να παίζει
μη δακρύζεις μη λυπάσαι να με θυμάσαι
γιατί σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη δική μου τη ζωή.

Φεύγω?

Ω, μα ναι!

Ήρθε επιτέλους η ώρα να πάρω άδαα!!! Άλλο λίγο αν αργούσε θα με παρουσίαζαν τα δελτία των 8.30 (και δεν εννοώ στα κοσμικά) .

Μετά απο χωρισμούς(πολλούς), επανασυνδέσεις, και άλλους χωρισμούς, ίντριγκες, ξενύχτια, συμβουλές εκατέρωθεν, γράμματα, αναμονή, μικρές εξορμήσεις εδώ και εκεί, παρεξηγήσεις, λύσεις, αναβολές, αλλαγές, δικαστές, περίεργους, παραπονεμένους, μικρούς, πληγωμένους, γκρίνιες, πισωγυρίσματα, απρόβλεπτες εξελίξεις, μηνύματα, ποτά, κλάματα, περίεργα νέα, μπερδέματα, κούραση και πολλή ζέστη, φεύγω!

Δεν ξέρω τι να περιμένω, άλλωστε είναι αρκετά περίεργα όλα ώστε να κάτσω να τα σκεφτώ κι'όλας και είναι πολύ επικίνδυνο μέρες που'ναι μην κάψω και τίποτα.

Για τώρα μου αρκεί η καλή παρέα και ατέλειωτες ώρες στη θάλασσα.

Τώρα επιτέλους μπορώ να το πώ...

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!